Παράρτημα ΕΜΠ tagged posts

Έχουμε ξαναχρησιμοποιήσει τη ρήση αυτή σε ανακοίνωση των ΠΔ ΕΜΠ, και δεν θέλουμε να επαναλαμβανόμαστε. Αλλά ποιος θα πίστευε ότι, πριν κλείσει καν η τρέχουσα ακαδημαϊκή χρονιά που σφραγίστηκε από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, η Διοίκηση του ΕΜΠ θα αναλάμβανε την προκλητική πρωτοβουλία «διερεύνησης των δυνατοτήτων» ίδρυσης Παραρτήματος του ΕΜΠ στην Κύπρο, με τις αρχές, τη λογική και τη φυσιογνωμία ενός ιδιωτικού πανεπιστημίου, και μάλιστα σε μια από τις χειρότερες εκδοχές του;

Δεν προσπερνάμε, βέβαια, τις αρχικές «εν κρυπτώ» συναντήσεις, ούτε τις εκ των υστέρων αποφάσεις Συμβουλίου και Συγκλήτου (ποτέ ομόφωνες, αν και αυτό αποσιωπάται), ως απόπειρες νομιμοποίησης κινήσεων που αντιπαρατίθενται ευθέως στην ιστορία και στη φυσιογνωμία του ΕΜΠ.

Θα είμαστε πιο συγκεκριμένοι, με βάση την πρόταση Καταστατικού που κυκλοφορεί. Ξεκινώντας από το εξής: Αλήθεια, πότε συζητήθηκαν στην πολυτεχνειακή κοινότητα και σε ποιο όργανο αποφασίστηκαν οι αρχές πάνω στις οποίες είναι δομημένο το Καταστατικό, οι οποίες άλλωστε κανείς δεν κρύβει ότι συνιστούν πλήρη ιδιωτικοοικονομική λειτουργία;

Κάποιοι καλούν επίμονα να δούμε το εγχείρημα «χωρίς δογματισμούς». Αλλά, είναι ολέθριο για ένα πανεπιστήμιο να αποφασίζει χωρίς αρχές. Η ευθεία άρνηση της αρχής ότι η μόρφωση είναι δικαίωμα όλων, και όχι μόνο αυτών που έχουν τη δυνατότητα να παραβιάζουν την αξιοκρατία «αγοράζοντας» μια θέση στο ΕΜΠ, αλλά και της αρχής ότι η Πολιτεία έχει υποχρέωση να στηρίζει τα δημόσια ιδρύματα με τους πόρους που είναι αναγκαίοι για την αποστολή τους, αποτελεί αυτοακύρωση του ρόλου και της φυσιογνωμίας του ΕΜΠ με βαρύτατες συνέπειες. Το ΕΜΠ έγραψε την ιστορία του στη χώρα ως ένα κορυφαίο δημόσιο ίδρυμα, ανοιχτό στους ικανούς όλων των τάξεων και των βαλαντίων. Θα αποτελέσει βαρύ στίγμα στην ιστορία του με άμεσες συνέπειες στα μέλη του σήμερα, όπως θα δούμε στη συνέχεια, το άνοιγμα ενός ιδιωτικού Παραρτήματος «εκεί που μπορούμε»...

Ποια είναι η απάντηση, λοιπόν, στην παιδική παροιμία «κλειδώνω, μανταλώνω, ο κλέφτης είναι μέσα»; Ο ήλιος! Ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να τον κλείσεις «εκτός». Θα βρει τρόπο να μπει, και να διαλύσει τα σκοτάδια.
Ο ήλιος της φοιτητικής αμφισβήτησης και της κοινωνικής αντίστασης διαλύει τα σκοτάδια της συντήρησης, της τάχα ουδετερότητας της επιστήμης και της κοινωνικής αδιαφορίας στο διαρκές και απάνθρωπο έγκλημα που συντελείται στη Γάζα. Ένα μετά το άλλο τα «άβατα» ενδίδουν στη νεανική ορμή- όπως και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν. Columbia, New York University, ΜΙΤ, Tufts, Brown, Yale, Humbolt, Harvard και δεκάδες άλλα (Πηγή: Associated Press) συγκλονίζονται από πολυήμερες καταλήψεις, γεμίζουν παλαιστινιακές σημαίες. Τι κι αν χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να καταστείλουν τις κινητοποιήσεις, από απολύσεις πρυτάνεων γιατί κατηγορήθηκαν ως υποχωρητικοί έναντι των κινητοποιήσεων έως ωμή αστυνομική βία (100 συλλήψεις στο Columbia, 133 στο New York κ.λπ.).

Αλλά ας έρθουμε στα δικά μας. Τι άραγε σκέφτονται, τώρα, όλοι εκείνοι που μηρυκάζουν τις χιλιοδιαψευσμένες απόψεις ότι «οι φοιτητικές καταλήψεις είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο»; Αλλά και τι άραγε πιστεύουν ότι θα καταφέρουν με μέτρα όπως ο περιορισμός της λειτουργίας των πανεπιστημιακών χώρων στις εργάσιμες μέρες και ώρες – και αποκλειστικά για τα μαθήματα –, εκτός από να συσσωρεύουν την οργή όλων αυτών που νοιώθουν ασφυκτικά στο σήμερα και θέλουν να αναζητήσουν διεξόδους, απαγορεύοντας την ύπαρξη τους εντός των πανεπιστημιακών χώρων; Οι τελευταίες συνεχόμενες αποφάσεις της Πρυτανείας του ΕΜΠ για κλείσιμο των χώρων του ιστορικού ΕΜΠ, αλλά και στο πάνω Πολυτεχνείο –πάντα στο όνομα της «ασφάλειας» –, ακριβώς γιατί συντονίζονται με πολλές άλλες αντίστοιχες πανελλαδικά μαρτυρούν ότι είναι κεντρικής έμπνευσης («κατά παραγγελία» δηλαδή), χωρίς αυτό να σημαίνει καθόλου ότι οι ευθύνες για την αλλαγή στον κοινωνικό ρόλο που πάντα έπαιζαν τα πανεπιστήμια δεν παραμένουν ακέραιες. Σε αυτό προστίθεται, επίσης, η βίαιη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να εργαζόμαστε και να δημιουργούμε που δεν περιορίζεται (καλώς ή κακώς!) στο πενθήμερο-οκτάωρο...