Οι πρόσφατες εκλογές για το Συμβούλιο Ιδρύματος του ΕΜΠ έγιναν σε συνθήκες συμβολικές της νέας πραγματικότητας. Η νέα εξουσία που επιβάλλεται στα πανεπιστήμια οικοδομείται έξω από αυτά, σε εναντίωση με το σύνολο των συλλόγων φοιτητών, εργαζομένων και διδασκόντων του ΕΜΠ. Στόχος ήταν μια θριαμβευτική συμμετοχή των διδασκόντων (αφού τα υπόλοιπα τμήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας αποκλείονται με κυνικό τρόπο) και η παραχάραξή της στη συνέχεια, η «μετάφρασή της», μέσω των γνωστών διαμεσολαβητών, σε έμμεση αποδοχή του νέου θεσμικού πλαισίου. Μέσον υπήρξαν οι κάθε είδους πιέσεις, η «διαφανής» και ελεγχόμενη ψηφοφορία, η ωμή και απροσχημάτιστη επέμβαση των ΜΜΕ στην εσωτερική ζωή του ΕΜΠ σε καθημερινή βάση, η συστηματική χρήση παρελκυστικών επιχειρημάτων («ας κρατήσουμε για αργότερα τις διαφωνίες με το νόμο, προέχει η υπεράσπιση της νομιμότητας», «ας βγει τουλάχιστον κάποιος από τη σχολή, αφού έτσι κι αλλιώς κάποιο Συμβούλιο θα εκλεγεί» κλπ). Ο στόχος αυτός δεν επετεύχθη. Αντίθετα, η έκπληξη, μάλλον, των εκλογών υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αποχής και λευκών-ακύρων, που προσεγγίζει το 40%. Ξέραμε ότι η στάση της αποχής είναι εξαιρετικά δύσκολη για τους συναδέλφους, και για λόγους αρχής και εξαιτίας των λόγων που αναφέρθηκαν. Η γενναία τους στάση είναι ένα ακόμη μήνυμα που εξέπεμψε ο χώρος των διδασκόντων του ΕΜΠ ενάντια στο θεσμικό πλαίσιο που καταρρακώνει την ανώτατη δημόσια εκπαίδευση, μετά τις δεκάδες αποφάσεις συλλογικών οργάνων, τις ηχηρές απουσίες από τις υποψηφιότητες, τις κατά συρροή παραιτήσεις από την εφορευτική επιτροπή κλπ. Το 60% που συμμετείχε στις εκλογές κάθε άλλο παρά έχει ομοιογενή χαρακτηριστικά, κάθε άλλο παρά συνιστά πλειοψηφία που συντάσσεται σε ορισμένη κατεύθυνση. Εξάλλου, πέρα από όλα τα άλλα, οι ίδιοι οι υποψήφιοι φρόντισαν επιμελώς να μην τοποθετηθούν, πέρα από γενικότητες, στα κρίσιμα προβλήματα που μαστίζουν σήμερα την ανώτατη εκπαίδευση, να καλύψουν την ουσιαστική συμφωνία τους με το νόμο μέσω επικλήσεων στην «ανάγκη αλλαγών», αγνώστων λοιπών στοιχείων και κατεύθυνσης.
Ο αγώνας για την απόκρουση της συνεχιζόμενης επίθεσης ενάντια στη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση και τους λειτουργούς της, όχι μόνο για την κατάργηση των ΣΙ και ενός επαχθούς θεσμικού πλαισίου λειτουργίας γενικότερα αλλά για την κατάργηση της μνημονιακής πολιτικής που διαβρώνει ταχύτατα τον φέροντα οργανισμό της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης συνεχίζεται. Με μεγαλύτερη ακόμη αποφασιστικότητα. Έχουμε υποχρέωση για αυτό έναντι της ελληνικής κοινωνίας, γιατί το δικαίωμα όλων των νέων για υψηλού επιπέδου πανεπιστημιακές σπουδές, ανεξάρτητα από την οικονομική ευρωστία των οικογενειών τους, είναι ιερό. Πάντα με μορφές τέτοιες που δεν θα υπονομεύουν το ηθικό πλεονέκτημα που έχουν αυτοί που αγωνίζονται, ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές, για μια καλύτερη κοινωνία, αυτοί που εντάσσουν τον εαυτό τους σε ένα κίνημα ιδανικών, αναλαμβάνοντας πολλές φορές βαρύ προσωπικό κόστος.
Συμμεριζόμαστε την άποψη ότι σε καιρούς κρίσης το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το ΕΜΠ είναι πρόσθετες εντάσεις. Αρκεί η δίνη στην οποία το έχει σπρώξει η κρίση και μια υποταγμένη κυβέρνηση που συμπεριφέρεται με τη μέγιστη δυνατή σκληρότητα και αδιαφορία στα πανεπιστήμια. Ένα κλίμα συνεννόησης, αλληλεγγύης μεταξύ αυτών που δυσκολεύονται (και είναι μέσα στο ΕΜΠ η συντριπτική πλειοψηφία σε όλους τους χώρους), συνεργασίας για την αντιμετώπιση των δυσκολιών πρέπει να επικρατήσει. Κάποιοι, όμως, φαίνεται να ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την ελευθερία τους, αγνοώντας προκλητικά την ελευθερία των υπολοίπων και μάλιστα των πολλών. Είμαστε υπέρ μιας διοίκησης που στηρίζεται στην πλατιά συλλογικότητα και τη συναίνεση. Άλλωστε, μόνο μια τέτοια διοίκηση μπορεί να είναι αποτελεσματική στο έδαφος των οξύτατων προβλημάτων. Η συστηματική αγνόηση της άποψης των φοιτητών αλλά και των εργαζομένων, η συμβολή στην υλοποίηση διαδικασιών που τους εξοστρακίζουν από τα κέντρα αποφάσεων (πράγμα που, σημειωτέον, δεν είναι «άποψη» αλλά πράξη) όχι απλά δεν συμβάλλουν σε ένα κλίμα ηρεμίας και κοινής προσπάθειας για να κρατηθεί το ΕΜΠ όρθιο αλλά τη δυναμιτίζουν. Ελπίζουμε, όχι συνειδητά.
Διάχυτη είναι η αίσθηση των σοβαρών δυσκολιών, της αδυναμίας, της παρακμής, των αδιεξόδων. Αλλά στην ίδια πραγματικότητα αναπτύσσονται αντιστάσεις, γεννιούνται συλλογικότητες, ανθίζουν όνειρα για μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία. Η κατάσταση θυμίζει τις “μαγικές εικόνες” των παιδικών μας χρόνων, που όταν άλλαζες λίγο την οπτική γωνία έβλεπες άλλα πράγματα, αναπάντεχα. Συσχετισμοί που σήμερα φαίνονται αρνητικοί είναι εξαιρετικά ασταθείς στο έδαφος της σοβούσας κρίσης, όπως απέδειξε και το πρόσφατο παρελθόν. Η κοινωνία αντιστέκεται με πολύμορφους τρόπους, αναζητά διεξόδους πέρα από το μονόδρομο της καταστροφής. Ο πολιτικός χρόνος αποκτά νέες ταχύτητες και ριζικές αλλαγές μπορεί να έρθουν στο προσκήνιο ανά πάσα στιγμή.
Ως Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ, από την αρχή είχαμε επισημάνει ότι αυτό που απαιτείται είναι μια νέου τύπου συλλογική προσπάθεια, ένα στιβαρό και αποτελεσματικό συνδικαλιστικό κίνημα. Στην κατεύθυνση αυτή, καταθέτουμε δύο συγκεκριμένες προτάσεις στην πολυτεχνειακή κοινότητα:
- Ο νέος νόμος ωθεί στο μαρασμό, αν όχι στην άμεση κατάργηση, των στοιχειωδών κυττάρων της εκπαιδευτικής και ερευνητικής δραστηριότητας, των Τομέων. Οι συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης θα είναι δραματικές σε όλες τις εκφάνσεις της πανεπιστημιακής ζωής. Προτείνουμε να αποφασίσουν οι Τομείς όχι μόνο τη συνέχιση αλλά και τον εμπλουτισμό της λειτουργίας τους, ως στοιχειώδεις πνεύμονες συλλογικότητας και δημοκρατίας, έστω και άτυπα. Αυτοί θα αποτελέσουν τους πυρήνες αντίστασης στις επόμενες κρίσιμες μάχες που είναι η θεσμική εξίσωση με τα κολλέγια και το σχέδιο «Αθηνά».
- Να συγκληθεί άμεσα Γενική Συνέλευση του Συλλόγου με αποκλειστικό θέμα το μισθολογικό. Τα πρώτα εκκαθαριστικά με τις αιματηρές περικοπές καταφθάνουν και ωθούν σε απόγνωση τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων. Και ενώ άλλοι κλάδοι που πλήττονται αγωνίζονται με όλα τα διαθέσιμα μέσα, το συνδικαλιστικό μας κίνημα κοιμάται ύπνο βαθύ και η λαλίστατη ΠΟΣΔΕΠ κάνει ότι μπορεί για να μην ανησυχήσει την κυβέρνηση. Πρέπει να συζητήσουμε αναλυτικά, να βρούμε τρόπο να ακουστεί η φωνή μας, να περάσουμε από το «κάνουμε ότι αγωνιζόμαστε» στο αγωνιζόμαστε για να τα καταφέρουμε.
Προσφατα Σχολια