Ζούμε σε μια σκληρή εποχή. Δεν είναι μόνο η ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών ζωής. Είναι η ματαίωση των ονείρων που πονάει περισσότερο. Έστω, κι αν για τους περισσότερους από εμάς τα όνειρα αυτά ήταν απλά. Μια ζωή αξιοπρεπής για μας και τα παιδιά μας. Και να κάνουμε τη δουλειά μας. Με κάποιους στοιχειώδεις όρους. Και μετά, όλα ανατράπηκαν. Η ζωή έγινε μια ατέλειωτη ανηφόρα. Το άγχος για την επιβίωση καθημερινό. Η αίσθηση του αδιεξόδου πανταχού παρούσα. Πνιγηρή. Ακόμα και το γραφείο, ο πιο δικός σου χώρος, μοιάζει να στενεύει ασφυκτικά. Ίσως, να είναι και η αίσθηση από τους φοιτητές, που κάποτε έβλεπες στα μάτια τους, μάτια λαμπερά, την αισιοδοξία και τη δύναμη. Την όρεξή τους για δουλειά, για να κερδίσουν τη ζωή τους και να προσφέρουν στην πατρίδα τους. Και τώρα μπαίνουν στο γραφείο, με τα φτερά κομμένα, για να υπογράψεις άπειρες συστατικές επιστολές, μπας και βρουν μια αχτίδα ελπίδας, μακριά από τον τόπο τους…
“You may say I’ m a dreamer, but I’ m not the only one…” John Lennon – Imagine
Είναι η αίσθηση της αδικίας που πονάει περισσότερο. Να έχεις δώσει μια ζωή για τους φοιτητές σου και τη χώρα σου και να παρουσιάζεσαι από τους «αγράμματους» (πλην όμως, περισσά θρασείς) αυλοκόλακες της εξουσίας ως ο κηφήνας, ο παρίας της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, ο δειλός που τρέμει τη σύγκριση και κρύβεται «πίσω από προνόμια». Κι ας είσαι ένας από αυτούς που έβγαλαν τα ελληνικά πανεπιστήμια από τον επαρχιωτισμό (όταν ακόμη και για ένα διδακτορικό έπρεπε κάποιος να ταξιδέψει «εις την εσπερίαν»), τα έκαναν να σταθούν ισότιμα στη διεθνή επιστημονική κοινότητα, έκαναν πολλές φορές την ελληνική κοινωνία να χαμογελάσει με τα επιτεύγματά τους. Τώρα, η διπλή τρόικα επιτάσσει τον διασυρμό των Ελλήνων πανεπιστημιακών και των ελληνικών πανεπιστημίων, για να βρει κοινωνική ανοχή η συντριβή των δικαιωμάτων τους και η ένταξή τους υπό καθεστώς «επιστημονικής επιτήρησης», οποιουδήποτε, «αρκεί να είναι απέξω». Τριάντα χρόνια πίσω, πάλι…
Είναι η αίσθηση της αδικίας που πονάει περισσότερο. Να ξέρεις ότι «δεν βγαίνεις», να αγωνιάς για το αύριο και να παρουσιάζεσαι στα κανάλια ως «υψηλόμισθος», στο «10% των πλουσιότερων Ελλήνων», όταν οι αμύθητα πλουσιότεροι Έλληνες απολαμβάνουν τον παράδεισο της πλήρους ασυλίας της φοροδιαφυγής, δηλώνοντας ανενόχλητοι εισοδήματα ζητιάνων. Και όταν καμιά φορά κάτι «στραβώσει» και εμφανιστεί καμιά λίστα Λαγκάρντ, το CD θα χαθεί, το στικάκι θα παραπέσει… Το πανηγύρι θα συνεχιστεί… Εις υγείαν των κορόιδων!.. Μόνο εσύ δεν μπορείς να αποδράσεις ποτέ. Τα νούμερα της μισθοδοσίας κατρακυλούν και έρχονται και τα εκκαθαριστικά της εφορίας να αποτελειώσουν ότι έμεινε…
Είναι η αίσθηση της αδικίας που πονάει περισσότερο. Έρχεται η «δική» σου συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, όχι απλά να ενστερνιστεί τη χυδαία προπαγάνδα απαξίωσης των ελληνικών πανεπιστημίων και των Ελλήνων πανεπιστημιακών, αλλά και να την ανατροφοδοτεί καθημερινά, με ζήλο. Να μην αναγνωρίζει κανέναν άλλον εχθρό, παρά μόνο τον εσωτερικό εχθρό, αυτούς που μέσα στα πανεπιστήμια αντιστέκονται στις διαταγές της διπλής τρόικας. Να εξαντλεί όλο το μένος της γιατί καθυστερεί η επιβολή της ακαδημαϊκής ολιγαρχίας (θα δανειστούμε από τους συναδέλφους την εύστοχη ορολογία), την ίδια ώρα που κάνει ότι μπορεί για να «διαμαρτυρηθεί», για τα μάτια του κόσμου, σχεδόν ανεπαίσθητα, για τη μισθολογική εξαθλίωση.
Αλλά δεν μπορούν να μας κάνουν να πάψουμε να ονειρευόμαστε.
Στο βαρύ χειμώνα της εξατομίκευσης και της ιδιώτευσης που μας ωθούν, ανακαλύπτουμε ξανά την ομορφιά και την αποτελεσματικότητα του συλλογικού αγώνα. Όχι αυτού που αποδείχθηκε λίγος, μεγαλόστομος και κούφιος, έναντι των περιστάσεων. Αλλά μιας νέας συλλογικότητας στηριγμένης στην αυθεντική δράση και έκφραση προσώπων και όχι οπαδών. Μιας συλλογικότητας που ότι λέει το εννοεί, παρούσας στην καθημερινότητα, που δεν θα εμφανίζεται τις μέρες των εκλογών για να εξαφανιστεί την επομένη, που δεν θα επανεμφανίζεται από το πουθενά με μόνο στόχο να εξαργυρώσει τη δύναμή της σε ρεσάλτα εξουσίας.
Δεν θεωρούμε περιττή πολυτέλεια να ξανασχεδιάσουμε σήμερα ένα καλύτερο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, υψηλών προδιαγραφών, τέτοιο που να μπορεί να στηρίξει την ελληνική κοινωνία σε μια πορεία απόδρασής της από την αποτελμάτωση και την παρακμή των μνημονίων και της καπιταλιστικής κρίσης. Με «βαριά» πτυχία, που δεν θα παράγονται «έναντι αργυρίων» από μια κοινωνικά τυφλή «μηχανή προσόντων», που δεν θα εξανεμίζονται σε κάθε αλλαγή των συνθηκών της αγοράς, αλλά θα αντέχουν γιατί θα στηρίζονται σε ουσιαστικές και ολοκληρωμένες σπουδές από ενιαίες πεντάχρονες σχολές.
Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ συγκροτηθήκαμε από την ανάγκη αντίστασης ενάντια στη διπλή επίθεση που δεχόταν η ζωή μας, εντός και εκτός ΕΜΠ. Το πανεπιστήμιο που ονειρευόμαστε, οι αλλαγές για τις οποίες παλεύουμε, περιγράφονται στη διακήρυξή μας. Παράλληλα, έπρεπε να σταθούμε όρθιοι στην πιο βίαιη επίθεση που δέχτηκε ποτέ η δημόσια ανώτατη εκπαίδευση και ο λειτουργοί της. Οι Νόμοι Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου ακύρωναν το ρόλο μας στο πανεπιστήμιο, μας μετέτρεπαν σε χαμηλόμισθους – εξαθλιωμένους υπάλληλους, χωρίς βασικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα, απέσυραν συνταγματικά κατοχυρωμένες οικονομικές υποχρεώσεις της Πολιτείας έναντι του Δημόσιου Πανεπιστημίου, παραδίδοντάς το στο έλεος της κρίσης, ωθώντας το στην αγκαλιά των δυνάμεων της αγοράς (ποιας αγοράς, που κρατικοδίαιτη και παρασιτική κατέρρεε και αυτή;..) και τα δίδακτρα. Την ίδια ώρα, η «αδυναμία» μας να κάνουμε ότι κάνουν οι «έξυπνοι» στο σύστημά μας (επιχειρηματίες, καναλάρχες, πολιτικοί που ατσαλάκωτοι και κυνικοί «κουνάνε το δάχτυλο» για την κραιπάλη στην οποία «ζούσαμε», κι άλλοι πολλοί) να φοροδιαφύγουμε δηλαδή, μας καθιστούσε, εμάς τους μισθοσυντήρητους, «προνομιούχους». Τους παγωμένους επί μια δεκαετία μισθούς μας «παχυλούς». Έπρεπε, έτσι, παραδειγματικά να τιμωρηθούμε για την τρυφηλή ζωή που, δήθεν, ζούσαμε, όλα αυτά τα χρόνια…
Η μάχη εντός ΕΜΠ, εντός των πανεπιστημίων, δόθηκε με αποφασιστικότητα. Και συνεχίζεται. Τώρα, μάλιστα, που αυτή, η «κάποια αλλαγή», θα προσπαθήσει να υλοποιήσει το έργο για το οποίο επιχειρήθηκε, τώρα που θα προσλάβει τα πραγματικά της χαρακτηριστικά (την αδιαφανή διοίκηση, την έλλειψη λογοδοσίας, την επί της ουσίας συμφωνία με την ελέω Υπουργείου συρρίκνωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης, τη συμφωνία με τις μέχρις εξόντωσης του ακαδημαϊκού έργου περικοπές, τις απολύσεις κλπ.), τώρα, η αντίσταση πρέπει να γίνει μεγαλύτερη. Τώρα, πια, θα συζητάμε για συγκεκριμένες στάσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα, για την εφαρμογή μιας αντιακαδημαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Και σε αυτό το έδαφος, θα προκύψει μια νέα διάταξη των δυνάμεων εντός των πανεπιστημίων, με καθαρότερη μορφή, καθόλου εύκολη για την κυβερνητική πλευρά.
Η άλλη μάχη, η εκτός πανεπιστημίων, για την προστασία μας ως εργαζομένων από την εξοντωτική μνημονιακή πολιτική, πρακτικά δεν δόθηκε ποτέ μέσα στα πανεπιστήμια με τους όρους που έπρεπε, αν αναλογιστεί κανείς τα καταστροφικά για τις ζωές μας αποτελέσματά της. Η «θεωρία του σοκ» με τα απανωτά χτυπήματα σε όλα τα μέτωπα, η ιδεολογική επίδραση της «συνευθύνης», οι αρνητικοί συσχετισμοί τόσο σε πολιτικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο έπαιξαν το σημαντικότερο ρόλο. Θέλουμε, όμως, να αναλάβουμε κι εμείς το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Δεν προσπαθήσαμε ισόρροπα και στα δυο μέτωπα, αν και κάναμε ότι μπορούσαμε για να αναδείξουμε την εσωτερική τους σύνδεση, αν και καλέσαμε σε κινητοποιήσεις. Ο Σύλλογος, ακόμη και στην εκλογοαπολογιστική του συνέλευση, πρέπει να αναλάβει νέες αγωνιστικές πρωτοβουλίες για το μισθολογικό, μορφές πάλης που θα «πονάνε», που θα μπορούν να φέρουν αποτελέσματα, αλλιώς οδηγούμαστε ως πρόβατα επί σφαγήν.
Η Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία την οποία τίμησαν με την ψήφο τους αρκετοί συνάδελφοι στις προηγούμενες εκλογές, βγάζοντάς την πρώτη δύναμη στο Σύλλογο, δεν χρησιμοποίησε τη δύναμη αυτή ούτε για την αναγέννηση του Συλλόγου, ούτε για την υπεράσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των μελών του, και μάλιστα σε μια φάση βάρβαρης επίθεσης. Για ένα διάστημα, όταν ήταν στην προεδρία του Συλλόγου, έβαλε τη δράση του στον πάγο. Αρνήθηκε συστηματικά την όποια αντίδραση του Συλλόγου, από την απλή συζήτηση σε συνέλευση μέχρι οποιασδήποτε μορφής κινητοποίηση, ακόμα και όταν το πρώτο κύμα ακρωτηριασμού των μισθών είχε ήδη συντελεσθεί. Στη συνέχεια, απλώς κατέβασε ρολά. Για να επιστρέψει με περισσό πάθος, για να συμβάλει «ψυχή τε και σώματι» στην πιο βίαιη καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχει υποστεί το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο και οι λειτουργοί του, ενάντια σε όλες τις αποφάσεις συλλογικών οργάνων του ΕΜΠ, συνδικαλιστικών και διοικητικών. Όχι ανοιχτά, υπερασπιζόμενη τις αλλαγές. Ποτέ σε συζήτηση, για να πείσει ένα ακροατήριο ότι αυτό που έρχεται είναι καλύτερο από πριν. Πάντα καλυπτόμενη πίσω από την «ανάγκη αλλαγών», γενικώς και αορίστως, ή την «εφαρμογή των νόμων». Πάντα, χρεώνοντας τις δυνάμεις που αντιστέκονται στη διπλή τρόικα με τα πιο σκοτεινά ελατήρια και επιδιώξεις. Πάντα, στηριγμένη στη σκανδαλώδη προβολή της από τα μνημονιακά ΜΜΕ. Η σιωπή της δε έναντι κυβέρνησης και τρόικας, για τη συντριβή που υφίσταται και το ελληνικό πανεπιστήμιο και η ελληνική κοινωνία, είναι εκκωφαντική.
Με τις άλλες παρατάξεις στο Σύλλογο, σε πολλά συμφωνούμε και σε, επίσης, πολλά διαφωνούμε. Αλλά, στην κορυφαία αντίθεση που διαπερνά σήμερα και το ελληνικό πανεπιστήμιο και την ελληνική κοινωνία, το χάσμα του μνημονίου που γεννά η καπιταλιστική κρίση και την συνεπαγόμενη αντιδραστική επέλαση στα πανεπιστήμια, πολλές φορές έχει αποδειχτεί ότι μπορούμε με τις άλλες παρατάξεις, αλλά και με το μεγάλο ποσοστό των συναδέλφων που δεν βρίσκουν σταθερή αντιστοίχιση σε καμιά παράταξη, να βρούμε κοινούς δρόμους αντίστασης. Δεν θα σταματήσουμε να διαφωνούμε, αφού έχουμε διαφορετική οπτική γωνία αντιμετώπισης των πραγμάτων, αλλά δεν θα ξοδέψουμε ούτε μια ευκαιρία ενότητας και κοινής δράσης. Δεν είμαστε εδώ για να ταμπουρωθούμε πίσω από τις διαφοροποιήσεις μας, θέλουμε να συμβάλλουμε στη μέγιστη δυνατή ενότητα.
Θα είμαστε πιστοί στη στάση αυτή και στο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ αλλά και στις μάχες που έρχονται για τα ακαδημαϊκά όργανα διοίκησης του ΕΜΠ. Τη σταθερή διαφωνία μας με το ολιγαρχικό μοντέλο διοίκησης, την εγγενή σύνδεσή του με τις απολύσεις, τις συγχωνεύσεις, τα δίδακτρα, την κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας, τους εξαθλιωμένους μισθούς, τη λεηλασία των αποθεματικών των πανεπιστημίων και την οικονομική ασφυξία των πανεπιστημίων θα την αναδεικνύουμε σταθερά, θα αγωνιστούμε ενάντιά του μέχρι τέλους, μέχρι την κατάργησή του. Και θα προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να συγκροτούνται πόλοι αντίστασης στην μετατροπή του ΕΜΠ σε «μαγαζί», πρώτα και κύρια στο συνδικαλιστικό επίπεδο σε συνεργασία με τους εργαζόμενους και τους φοιτητές μας, αλλά και στο επίπεδο της ακαδημαϊκής διοίκησης.
Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ ζητάνε με θάρρος και καθαρή καρδιά να τους στηρίξεις στις Εκλογές για το Σύλλογο και το Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ. Όχι για να σε αντιπροσωπεύσουν καλύτερα, με μεγαλύτερη συνέπεια και τιμιότητα. Αλλά για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ώστε ο Σύλλογος να αναγεννηθεί, να γίνει το κοινό ευρύχωρο σπίτι όλων, να γίνει δύναμη προστασίας και υπεράσπισης καθενός και καθεμιάς από εμάς που καμία διοίκηση ή κυβέρνηση δεν θα μπορεί να αγνοεί ή να περιπαίζει, να γίνει αρτηρία επικοινωνίας με όλες τις δυνάμεις που αγωνίζονται σήμερα στην Ελλάδα ενάντια στην «εύκολη», και συνάμα τραγική, συνταγή της σύνθλιψης των δικαιωμάτων και της κοινωνικής βαρβαρότητας.
“….I hope someday you ‘ll join us, and the world will live as one…”
Προσφατα Σχολια