Μηνιαία Αρχεία Απρίλιος 2024

Ποια είναι η απάντηση, λοιπόν, στην παιδική παροιμία «κλειδώνω, μανταλώνω, ο κλέφτης είναι μέσα»; Ο ήλιος! Ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να τον κλείσεις «εκτός». Θα βρει τρόπο να μπει, και να διαλύσει τα σκοτάδια.
Ο ήλιος της φοιτητικής αμφισβήτησης και της κοινωνικής αντίστασης διαλύει τα σκοτάδια της συντήρησης, της τάχα ουδετερότητας της επιστήμης και της κοινωνικής αδιαφορίας στο διαρκές και απάνθρωπο έγκλημα που συντελείται στη Γάζα. Ένα μετά το άλλο τα «άβατα» ενδίδουν στη νεανική ορμή- όπως και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν. Columbia, New York University, ΜΙΤ, Tufts, Brown, Yale, Humbolt, Harvard και δεκάδες άλλα (Πηγή: Associated Press) συγκλονίζονται από πολυήμερες καταλήψεις, γεμίζουν παλαιστινιακές σημαίες. Τι κι αν χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να καταστείλουν τις κινητοποιήσεις, από απολύσεις πρυτάνεων γιατί κατηγορήθηκαν ως υποχωρητικοί έναντι των κινητοποιήσεων έως ωμή αστυνομική βία (100 συλλήψεις στο Columbia, 133 στο New York κ.λπ.).

Αλλά ας έρθουμε στα δικά μας. Τι άραγε σκέφτονται, τώρα, όλοι εκείνοι που μηρυκάζουν τις χιλιοδιαψευσμένες απόψεις ότι «οι φοιτητικές καταλήψεις είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο»; Αλλά και τι άραγε πιστεύουν ότι θα καταφέρουν με μέτρα όπως ο περιορισμός της λειτουργίας των πανεπιστημιακών χώρων στις εργάσιμες μέρες και ώρες – και αποκλειστικά για τα μαθήματα –, εκτός από να συσσωρεύουν την οργή όλων αυτών που νοιώθουν ασφυκτικά στο σήμερα και θέλουν να αναζητήσουν διεξόδους, απαγορεύοντας την ύπαρξη τους εντός των πανεπιστημιακών χώρων; Οι τελευταίες συνεχόμενες αποφάσεις της Πρυτανείας του ΕΜΠ για κλείσιμο των χώρων του ιστορικού ΕΜΠ, αλλά και στο πάνω Πολυτεχνείο –πάντα στο όνομα της «ασφάλειας» –, ακριβώς γιατί συντονίζονται με πολλές άλλες αντίστοιχες πανελλαδικά μαρτυρούν ότι είναι κεντρικής έμπνευσης («κατά παραγγελία» δηλαδή), χωρίς αυτό να σημαίνει καθόλου ότι οι ευθύνες για την αλλαγή στον κοινωνικό ρόλο που πάντα έπαιζαν τα πανεπιστήμια δεν παραμένουν ακέραιες. Σε αυτό προστίθεται, επίσης, η βίαιη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να εργαζόμαστε και να δημιουργούμε που δεν περιορίζεται (καλώς ή κακώς!) στο πενθήμερο-οκτάωρο...

Άλλη μια φριχτή γυναικοκτονία συγκλόνισε την κοινή γνώμη.

Η Κυριακή, γενναία και μεγαλόκαρδη μέχρι την τελευταία της στιγμή, δεν θέλησε να κάνει μήνυση στον μετά από λίγη ώρα δολοφόνο της. Αλλά, δεν θα υπέμενε και τη βία έναντι της προσωπικής της επιλογής, της προσωπικής της ελευθερίας. Ζήτησε μόνο την προστασία της Πολιτείας. Έφθασε μέχρι το αστυνομικό τμήμα (πόσο θάρρος απαιτούσε ακόμη κι αυτό…), κατήγγειλε την απειλή και ζήτησε την προστασία της αστυνομίας για να φθάσει σπίτι της. Λίγα λεπτά αργότερα, μόνη κι ανυπεράσπιστη, έπεφτε νεκρή έξω ακριβώς από το φυλάκιο του αστυνομικού τμήματος. Θύμα όχι μόνο ενός άνδρα που δεν «ανέχτηκε» την προσωπική της επιλογή και την έκανε να «πληρώσει», αλλά και μια αστυνομίας ανίκανης, κωφής και αδιάφορης έναντι της άμεσης και προφανούς απειλής και ενός ολόκληρου συστήματος-παχύδερμου έναντι τόσο της ακραίας όσο και της καθημερινής έμφυλης βίας. Ο δε Υπουργός Προστασίας του Πολίτη (όχι και τόσο όταν αυτός είναι θηλυκού γένους), «καταλαβαίνει» τον όρο γυναικοκτονία αλλά δεν είναι… σίγουρος ότι αυτό θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με ειδικό τρόπο, νομικά. Πόσες ακόμη γυναίκες πρέπει να πέσουν νεκρές για να το καταλάβει, κι αυτός και η κυβέρνησή του και το σύνολο του πολιτικού συστήματος;

Το στομάχι-κόμπος σε όλους μας. Αλλά, φευ, η Κυριακή δεν γυρνάει πίσω. Ας το έχουμε κατά νου και όλοι εμείς όταν παθητικά ανεχόμαστε στερεότυπα, όταν τρέφουμε το θεριό των έμφυλων διακρίσεων με τάχα «άκακα» αστειάκια, όταν κλείνουμε τα μάτια απέναντι σε διακρίσεις έναντι των γυναικών, έναντι του μισού ανθρώπινου πληθυσμού.

03.04.2024

Υ.Γ. Αποχαιρετούμε με βαθιά θλίψη την αγαπημένη μας συνάδελφο Αγνή Παπαϊωάννου που «έφυγε» χθες, στο έργο της οποίας το ζήτημα της έμφυλης διάστασης στον σχεδιασμό του χώρου είχε μια μόνιμη και σταθερή θέση.

Γυναικοκτονία σε κοινή (αστυνομική) θέα