Το ξεκίνημα της νέας χρονιάς βρίσκει το ΕΜΠ να προσπαθεί να συνέλθει από το συντριπτικό χτύπημα που η μνημονιακή πολιτική επιχείρησε εναντίον του, αλλά ζωντανό και όρθιο.
Τέσσερις μήνες πριν, το ΕΜΠ υπέστη τη σοβαρότερη, ίσως, επίθεση στην ιστορία του. Εν μια νυκτί, έχανε το μισό υπαλληλικό του προσωπικό, οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς απολύονταν απευθείας, συντρίβονταν με μονοκονδυλιά όλες σχεδόν οι δομές του, διοικητικές, ερευνητικές και εκπαιδευτικές. Το ΕΜΠ φαινόταν να μπαίνει ανεπιστρεπτί σε μια τροχιά συρρίκνωσης και παρακμής. Τα επόμενα βήματα είχαν ήδη ανακοινωθεί: εσωτερική αναδιάρθρωση με συρρίκνωση των αντικειμένων του, νέο κύμα διαθεσιμοτήτων και απολύσεων που θα άγγιζε, πριν το τέλος του χρόνου, και τα μέλη ΔΕΠ. Όσοι ήλπιζαν ότι το Μνημόνιο και η Κυβέρνηση που υπάρχει για να το υπηρετεί θα άφηναν απέξω το ΕΜΠ, «ως ένα από τα πράγματα που η Ελλάδα θα έπρεπε να νοιώθει περήφανη», συνειδητοποιούσαν ακριβώς το αντίθετο. Το ΕΜΠ, αλλά και τα άλλα ιστορικά πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ, όχι μόνο θα έπρεπε να πληρώσουν το δικό τους βαρύ «φόρο αίματος», αλλά έπρεπε να χτυπηθούν παραδειγματικά και ολοκληρωτικά. Πρώτον, για να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (μέσω της απλής και κυνικής λύσης της εξόντωσης των αντιπάλων τους, των μεγάλων δημόσιων πανεπιστημίων) και, δεύτερον, γιατί έπρεπε ο πανεπιστημιακός χάρτης να αντιστοιχεί στη νέα πραγματικότητα που προωθείται για τη χώρα: στην τσακισμένη Ελλάδα, στη χώρα που ωθείται με ταχύτατους ρυθμούς στο περιθώριο της διεθνούς πραγματικότητας, αντιστοιχεί μια συρρικνωμένη και ετοιμόρροπη πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ένα «μικρό Πολυτεχνείο», στην περίπτωσή μας.
Το ΕΜΠ, αλλά και τα άλλα ιστορικά πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ, όχι μόνο θα έπρεπε να πληρώσουν το δικό τους βαρύ «φόρο αίματος», αλλά έπρεπε να χτυπηθούν παραδειγματικά και ολοκληρωτικά.
Το χειρότερο, μάλιστα, ήταν ότι η μνημονιακή πολιτική φάνταζε μέχρι τότε απρόσβλητη και η Κυβέρνηση που την εφάρμοζε ανίκητη...
Περισσοτερα...
Προσφατα Σχολια