ΕΜΠ tagged posts

Έγινε και αυτό. Ενώ σε όλη την Ελλάδα καταργήθηκε το μέτρο της προεπιλογής υποψηφίων πρυτάνεων, ένα μεσαιωνικής αντίληψης μέτρο, στο ΕΜΠ το Συμβούλιο Ιδρύματος με «πονηριά» πρόλαβε τις εξελίξεις. Έτσι θα «απολαύσει» ακόμη και την τελευταία σταγόνα εξουσίας του. «Για το καλό μας», βεβαίως.

Για μας το κύριο πρόβλημα δεν είναι μόνο το κραυγαλέα αντιδημοκρατικό μέτρο της προεπιλογής υποψηφίων πρυτάνεων, αλλά όλη η λογική του Νόμου Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου, η οποία (ανάμεσα σε πολλά άλλα κακά) ανακηρύσσει σε «σοφούς» κάποιους εξ ημών, δίνοντάς τους παράλογες εξουσίες. Από κει και πέρα, δε θέλει και πολύ να «αρπάξει» κανείς και να το παίζει σοφός επί των υπολοίπων. Ιδιαίτερα, αν αδιαφορεί για κάθε όριο ακαδημαϊκότητας, ακόμη και σοβαρότητας (παρεμπιπτόντως, τα τελευταία «ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ» του Συμβουλίου Ιδρύματος ακούγονται αρκούντως κωμικά).

Όμως, αν το Συμβούλιο Ιδρύματος θέλει με κάθε τρόπο να επιβεβαιώσει την εξουσία του, παίζοντας το ρόλο του παιδονόμου, είναι στα δικά μας χέρια να την προστατέψουμε, αρνούμενοι να δεχθούμε την προσβλητική αυτή διαδικασία.

Για μας είναι, επίσης, εξαιρετικά αρνητικό το γεγονός του αποκλεισμού από τη διαδικασία των άλλων μερών της πολυτεχνειακής κοινότητας, των φοιτητών και εργαζομένων, για λόγους αρχής. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες, που το Πολυτεχνείο είναι μια πυριτιδαποθήκη οξύτατων προβλημάτων, η συζήτηση και η συνεννόηση όλων των μερών είναι ο μόνος δρόμος για την επιβίωση. Όσοι φανατικά κηρύσσουν το «Νόμος και Τάξις» (επί των υπολοίπων, πάντα), ιδιοτελώς, κατά τη γνώμη μας, για να ενισχύσουν τις δικές τους θέσεις, αγνοούν το τεράστιο φορτίο αδιεξόδων και απελπισίας που γεννά η κρίση σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, και ειδικά στη νεολαία. Μια στάση επιδεικτικής αγνόησης των φοιτητών και των εργαζομένων θα γεννήσει, και δικαιολογημένα, θύελλες.

Απαιτούμε:

• Κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος- Κατάργηση του Νόμου Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου

Στα τέλη Αυγούστου 2013, η νέα ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινούσε δραματικά με την ανακοίνωση του σχεδίου διαθεσιμότητας-απόλυσης αρχικά 1700 εργαζομένων στα Πανεπιστήμια, από αυτούς περισσότεροι από 450 στο ΕΜΠ, ποσοστό άνω του 50% του δυναμικού του. Από την πρώτη στιγμή, ως ΠΔ ΕΜΠ δηλώσαμε ότι είμαστε απερίφραστα στο πλευρό των εργαζόμενων και καλέσαμε όλο το ΕΜΠ, να σταθεί ενωμένο και αποφασισμένο και να δώσει ένα σκληρό αγώνα, με όποια μέσα απαιτούνται, μέχρι την τελική νίκη.

Είκοσι και πλέον μήνες μετά, λοιπόν, έχουμε κάθε δικαίωμα να χαιρόμαστε με τη χαρά όλων των εργαζομένων, όλων των Πανεπιστημίων. Για πρώτη φορά μπορούμε να λέμε ότι ένας αγώνας μακρύς και δύσκολος οδήγησε σε μια πραγματική και καθαρή νίκη.

Ήταν περισσότερο από προφανές ότι ο αγώνας των εργαζόμενων του ΕΜΠ και των άλλων Ιδρυμάτων ήταν και δικό μας καθήκον, όχι μόνο ως έκφραση αλληλεγγύης στους ανθρώπους εκείνους που αντιμετώπιζαν άμεσα το φάσμα της απόλυσης, αλλά επειδή μετά τη διαθεσιμότητα το ΕΜΠ δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο. Επιπλέον, πολύ σύντομα θα ερχόταν και η σειρά των μελών ΔΕΠ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, τότε υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων είχαν αποκαλύψει στη Σύνοδο των Πρυτάνεων, πως υπήρξαν σκέψεις για ένταξη και μελών ΔΕΠ στη διαθεσιμότητα, αλλά τελικά αποφασίστηκε να αφεθούν για αργότερα, κάνοντας λόγο για ποσοστά γενικής μείωσης της τάξης του 40% του υπηρετούντος προσωπικού μέχρι το 2015.

Στο ΕΜΠ, στο ΕΚΠΑ και στα άλλα πανεπιστήμια, συγκροτήθηκε ένα μέτωπο από τους εργαζόμενους που αποδείχθηκε πολύ σκληρό για να ηττηθεί, παρά το γεγονός ότι ο αντίπαλος εμφάνισε το πιο σκληρό του πρόσωπο: ψήφιση κατά παραγγελία νόμου που καθιστούσε ιδιώνυμο αδίκημα την μη απογραφή κι έθετε τον υπάλληλο που εξασκούσε το δικαίωμά του στην απεργία σε αυτοδίκαιη αργία και στη συνέχεια στην απόλυση – ένα μεσαιωνικής σκληρότητας μέτρο -, συνεχείς και ανοιχτές απειλές για επέμβαση εισαγγελέων και αστυνομίας, κ.λπ. Δίπλα στους εργαζόμενους στάθηκε η συντριπτική πλειοψηφία της πολυτεχνειακής κοινότητας. Οι φοιτητές, οι οποίοι με μαζικές συνελεύσεις και συνεχείς κινητοποιήσεις, απέτρεψαν σε κρίσιμες στιγμές το σχέδιο της Κυβέρνησης να τους χρησιμοποιήσει ως πολιορκητικό κριό ενάντια στην απεργία, αρχικά με τον εκβιασμό της μη εγγραφής πρωτοετών και στη συνέχεια με την απειλή της απώλειας του εξαμήνου...

Δ. Δαμίγος, Αναπλ. Καθηγητής ΕΜΠ

Πριν λίγες μέρες είδαν το φως της δημοσιότητας διατάξεις του πολυνομοσχεδίου του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας  και Θρησκευμάτων (ΥΠΟΠΑΙΘ), για την αντιμετώπιση επειγόντων θεμάτων και στις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης, το οποίο αποτελεί ένα μεταβατικό θεσμικό πλαίσιο και ως τέτοιο πρέπει να αξιολογηθεί. Το παρόν κείμενο επικεντρώνεται σε τέσσερα καίρια ζητήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα οποία συζητούνται έντονα εντός κι εκτός της ακαδημαϊκής κοινότητας. Τα ζητήματα αυτά είναι: η κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος (ΣΙ), η ολοκλήρωση της θητείας των εκλεγμένων με τις διατάξεις του Ν. 4009/2011 (και όσων τον τροποποίησαν) Πρυτάνεων στις 31.07.2016, η εκλογή των νέων Πρυτανικών Αρχών και άλλων μονοπρόσωπων οργάνων (Πρυτάνεων-Αντιπρυτάνεων, Κοσμητόρων, Προέδρων) μέσα από καθολική ψηφοφορία του συνόλου της πανεπιστημιακής κοινότητας (με αντίστοιχες σταθμίσεις φοιτητών κι εργαζομένων ως προς το σύνολο των μελών ΔΕΠ) και η ουσιαστική, και όχι κατ’ ευφημισμόν, εκπροσώπηση όλων των συνιστωσών της πανεπιστημιακής κοινότητας στα συλλογικά όργανα. Επιλέγω να σταθώ μόνο στα ζητήματα αυτά και όχι σε άλλα (π.χ. άρση της διαγραφής φοιτητών, επαναφορά της διαφάνειας στις εκλογές των μελών ΔΕΠ, κ.ά.), όχι γιατί τα θεωρώ ήσσονος σημασίας, αλλά διότι τα τέσσερα αυτά ζητήματα αποτελούν θέματα αρχής για ένα πραγματικά Συλλογικό, Δημόσιο, Ακαδημαϊκό και Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο. Και από αυτή την οπτική, οι προβλεπόμενες διατάξεις κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τις διεκδικήσεις του κινήματος που αναπτύχθηκε στα πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια ενάντια στην κονιορτοποίηση και των τελευταίων ψηγμάτων του δημόσιου και δημοκρατικού χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης με τους νόμους Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου.

Η κατάργηση των ΣΙ δεν αποτελεί και δεν πρέπει να εκληφθεί απλά ως θέμα ειλημμένης πολιτικής απόφασης και προγραμματικής δήλωσης της νέας Κυβέρνησης...

“A dream you dream alone is only a dream. A dream you dream together is reality.”
John Lennon

Τα δυο χρόνια που μεσολάβησαν από τις τελευταίες εκλογές του Συλλόγου ήταν χρόνια μαύρα, δύσκολα, ασφυκτικά. Οξύνθηκε στον υπέρτατο βαθμό η επίθεση ενάντια στο δημόσιο πανεπιστήμιο με στόχο την πλήρη απαξίωσή του, την ταπείνωσή του. Η επίθεση αυτή στόχευσε κατ’ ευθείαν στην καρδιά, στα μεγάλα και ιστορικά ιδρύματα, και ανάμεσα σε αυτά και στο ΕΜΠ. Ο πόλεμος που στόχευε σε μια ιστορική ήττα της δημόσιας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος της χωρίς προσχήματα παράδοσής της στους ιδιώτες, προφανώς θα κρινόταν στα «βαριά χαρτιά της».

Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτόν τον αγώνα. Όχι μόνοι μας. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας με πολλούς άλλους συναδέλφους, ανταλλάξαμε ουσιαστικά και όχι προσχηματικά γνώμες για το σχέδιο που έπρεπε να ακολουθήσουμε, το επανεκτιμούσαμε κάθε φορά σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που προέκυπταν.

Γι’ αυτό εφαρμόστηκε μια πολιτική κυριολεκτικά πλήρους αποδόμησης και εξόντωσης με:

• Τη μαζική εκπτώχευση των μελών ΔΕΠ, που υπέστησαν εξοντωτικές μειώσεις στους μισθούς τους, της τάξης του 40-50%, οδηγώντας πολλούς από μας στα όρια της αξιοπρεπούς επιβίωσης. Το ότι τρέχαμε όλοι μας να πάρουμε πίσω λίγα ευρώ μετά την απόφαση του ΣτΕ για το επίδομα βιβλιοθήκης, παλεύοντας με τις εφορίες χριστουγεννιάτικα, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα που έχουμε οδηγηθεί…
• Με την πλήρη εξάρθρωση του διοικητικού μηχανισμού του ΕΜΠ, μέσω των διαθεσιμοτήτων- απολύσεων του 40% του έμψυχου δυναμικού του.
• Με τη μείωση κατά 70% του προϋπολογισμού του, οδηγώντας το ΕΜΠ σε πλήρη αρρυθμία και παράλυση.

Επειδή ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο μπορεί να διοικηθεί μόνο με ολιγαρχικό και αυταρχικό τρόπο, άρχισε με συστηματικό σχέδιο η δημοκρατία στα πανεπιστήμια να στραγγίζεται από την καθημερινή λειτουργία και το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ να μετατρέπεται σε νεκρό γράμμα...

Τα Πανεπιστήμια και η πανεπιστημιακή κοινότητα, ακαδημαϊκό και διοικητικό προσωπικό και φοιτητές, ξεκινούν  τη φετινή ακαδημαϊκή χρονιά από θέση ακόμη πιο δυσμενή από πέρυσι. Η Κυβέρνηση και το Υπουργείο ΠΑΙΘ διεκπεραιώνοντας τα τελευταία χρόνια εκ προμελέτης και με απόλυτη συνέπεια το καταστροφικό σχέδιό τους, καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να βαθύνουν, αντί να επουλώσουν, τις χαίνουσες πληγές που άνοιξαν στο δημόσιο πανεπιστήμιο.

Η απελευθέρωση των μετεγγραφών θα προκαλέσει το αδιαχώρητο σε πολλές Σχολές του ΕΜΠ και άλλων κεντρικών ΑΕΙ, με δυσμενέστατες επιπτώσεις στην ποιότητα των σπουδών αφού δεν υπάρχουν ούτε οι υποδομές ούτε οι πόροι για μια τέτοια αύξηση του φοιτητικού πληθυσμού

Συνολικά, μεταξύ 2008 και 2012 στην Ελλάδα, η μείωση των δημοσίων δαπανών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι υψηλότερη του 30%, σε πραγματικές τιμές, ενώ για το 2013, εκτιμάται ότι υπήρξε περαιτέρω μείωση της τάξης του 25%. Με τις περικοπές των προϋπολογισμών των Ιδρυμάτων να υπερβαίνουν το 70%, συμπεριλαμβανομένης και της νέας αναμενόμενης μείωσης για το 2014, γίνεται  προφανές ότι τα Πανεπιστήμια αδυνατούν να καλύψουν ακόμη και τις απολύτως ανελαστικές λειτουργικές δαπάνες τους. Σε αυτά, ειδικότερα για το ΕΜΠ, θα πρέπει να προστεθούν οι απώλειες από το PSI και από την κατάργηση των εισφορών από δημόσια και ιδιωτικά κατασκευαστικά έργα, που ανέρχονταν σε 5 εκατ. Ευρώ περίπου ετησίως.

Η εικόνα είναι εξίσου αποκαρδιωτική στο ακαδημαϊκό προσωπικό. Μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές στο βασικό μισθό, στα επιδόματα και στα δώρα, οι απολαβές των πανεπιστημιακών, όλων των βαθμίδων και κυρίως των χαμηλότερων, έχουν κατρακυλήσει σε υποτιμητικά επίπεδα. Ήδη, αρκετοί συνάδελφοί μας αναζητούν την εκτίμηση της επαγγελματικής και ακαδημαϊκής προσφοράς τους σε ξένα πανεπιστήμια, από κοινού με δεκάδες χιλιάδες άλλους σύγχρονους Έλληνες μετανάστες, κυρίως νέους επιστήμονες. Όσοι μένουν πίσω βρίσκονται αντιμέτωποι με τη δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου τους, εξαιτίας και των διαρκώς διογκούμενων φορολογικών επιβαρύνσεων, με τις καθημερινές και ανυπέρβλητες δυσκολίες στην άσκηση του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου τους και με την ευτελιστική αντιμετώπισή τους από την πλευρά της Πολιτείας...