Εργαζόμενοι ΕΜΠ tagged posts

Στα τέλη Αυγούστου 2013, η νέα ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινούσε δραματικά με την ανακοίνωση του σχεδίου διαθεσιμότητας-απόλυσης αρχικά 1700 εργαζομένων στα Πανεπιστήμια, από αυτούς περισσότεροι από 450 στο ΕΜΠ, ποσοστό άνω του 50% του δυναμικού του. Από την πρώτη στιγμή, ως ΠΔ ΕΜΠ δηλώσαμε ότι είμαστε απερίφραστα στο πλευρό των εργαζόμενων και καλέσαμε όλο το ΕΜΠ, να σταθεί ενωμένο και αποφασισμένο και να δώσει ένα σκληρό αγώνα, με όποια μέσα απαιτούνται, μέχρι την τελική νίκη.

Είκοσι και πλέον μήνες μετά, λοιπόν, έχουμε κάθε δικαίωμα να χαιρόμαστε με τη χαρά όλων των εργαζομένων, όλων των Πανεπιστημίων. Για πρώτη φορά μπορούμε να λέμε ότι ένας αγώνας μακρύς και δύσκολος οδήγησε σε μια πραγματική και καθαρή νίκη.

Ήταν περισσότερο από προφανές ότι ο αγώνας των εργαζόμενων του ΕΜΠ και των άλλων Ιδρυμάτων ήταν και δικό μας καθήκον, όχι μόνο ως έκφραση αλληλεγγύης στους ανθρώπους εκείνους που αντιμετώπιζαν άμεσα το φάσμα της απόλυσης, αλλά επειδή μετά τη διαθεσιμότητα το ΕΜΠ δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο. Επιπλέον, πολύ σύντομα θα ερχόταν και η σειρά των μελών ΔΕΠ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, τότε υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων είχαν αποκαλύψει στη Σύνοδο των Πρυτάνεων, πως υπήρξαν σκέψεις για ένταξη και μελών ΔΕΠ στη διαθεσιμότητα, αλλά τελικά αποφασίστηκε να αφεθούν για αργότερα, κάνοντας λόγο για ποσοστά γενικής μείωσης της τάξης του 40% του υπηρετούντος προσωπικού μέχρι το 2015.

Στο ΕΜΠ, στο ΕΚΠΑ και στα άλλα πανεπιστήμια, συγκροτήθηκε ένα μέτωπο από τους εργαζόμενους που αποδείχθηκε πολύ σκληρό για να ηττηθεί, παρά το γεγονός ότι ο αντίπαλος εμφάνισε το πιο σκληρό του πρόσωπο: ψήφιση κατά παραγγελία νόμου που καθιστούσε ιδιώνυμο αδίκημα την μη απογραφή κι έθετε τον υπάλληλο που εξασκούσε το δικαίωμά του στην απεργία σε αυτοδίκαιη αργία και στη συνέχεια στην απόλυση – ένα μεσαιωνικής σκληρότητας μέτρο -, συνεχείς και ανοιχτές απειλές για επέμβαση εισαγγελέων και αστυνομίας, κ.λπ. Δίπλα στους εργαζόμενους στάθηκε η συντριπτική πλειοψηφία της πολυτεχνειακής κοινότητας. Οι φοιτητές, οι οποίοι με μαζικές συνελεύσεις και συνεχείς κινητοποιήσεις, απέτρεψαν σε κρίσιμες στιγμές το σχέδιο της Κυβέρνησης να τους χρησιμοποιήσει ως πολιορκητικό κριό ενάντια στην απεργία, αρχικά με τον εκβιασμό της μη εγγραφής πρωτοετών και στη συνέχεια με την απειλή της απώλειας του εξαμήνου...

Είναι λυπηρό που για μία ακόμη φορά η παράταξη της «Ακαδημαϊκής Πρωτοβουλίας» βάζει «πλάτη» στην Κυβέρνηση εξισώνοντας το θύτη με το θύμα, μέσα από στρεβλώσεις της πραγματικότητας, παραλείψεις και «νουθεσίες». Κατά την «Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία» φταίει βασικά η Διοίκηση του ΕΜΠ γιατί δεν θα είχε υπάρξει καμία διαθεσιμότητα στο Ε.Μ.Π. αν «…είχε διαχειριστεί έγκαιρα (καταρτίζοντας Οργανισμό) τη στρέβλωση που υπήρχε με τους ΙΔΑΧ…»!

Φαίνεται πως η «Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία» ξεχνά ότι:

–            Η Σύγκλητος ήδη από τις 26/08/2011 είχε εγκρίνει και καταθέσει έγκαιρα στα Υπουργεία Παιδείας και Διοικητικής Μεταρρύθμισης νέο Οργανισμό Διοικητικών Υπηρεσιών (ΟΔΥ) του ΕΜΠ (τροποποίηση σχεδίου του Π.Δ. 46/1998), πριν το Νόμο 4024/2011 «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο – βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015». Ο νέος ΟΔΥ ούτε εγκρίθηκε ούτε και απορρίφθηκε ποτέ. Απλά αγνοήθηκε…

Ένα απλό ερώτημα: Καλό είναι κάποια στιγμή να μας πει η «Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία» τι έκανε για να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα προβλήματα και τι τελικά πέτυχε;

–            Η «περίφημη» αξιολόγηση του ΥΠΑΙΘ προέβλεπε αναλογίες διοικητικού προσωπικού ανά μέλος ΔΕΠ, φοιτητή, κλπ. που δεν απαντούν πουθενά στη διεθνή πραγματικότητα. Για παράδειγμα, στηρίχθηκε σε δείκτη «1 διοικητικού υπαλλήλου ανά 100 μέλη ΔΕΠ», δηλ. 5 περίπου διοικητικούς για το σύνολο των ενεργών μελών ΔΕΠ στο ΕΜΠ! Ποιος ΟΔΥ θα προέβλεπε ποτέ τέτοιες αναλογίες; Ο ακρωτηριασμός του ΕΜΠ και των άλλων πανεπιστημίων ήταν προαποφασισμένος. Θυμόμαστε όλοι ότι η εγκύκλιος που είχε σταλεί από το ΥΠΑΙΘ, καλώντας τα Ιδρύματα να αξιολογήσουν τις δομές τους, έκανε εκ των προτέρων αναφορά στον αριθμό των διοικητικών υπαλλήλων που πλεονάζουν!

–            Η Κυβέρνηση, μέσω της απόφασης του Κυβερνητικού Συμβουλίου Μεταρρύθμισης, στις 20/9/2013, αποφάσισε, ακόμη και με αυτή την άθλια αξιολόγηση, ότι το ΕΜΠ χρήζει της υποστήριξης 597 διοικητικών υπαλλήλων, όπως αναφέρει και η πρόσφατη επιστολή της Συγκλήτου...

Τις τελευταίες δέκα μέρες, οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΜΠ και των υπολοίπων επτά πανεπιστημίων, ΕΚΠΑ, ΑΠΘ, ΟΠΑ, Πατρών, Θεσσαλίας, Ιωαννίνων και Κρήτης,  «ξανασταυρώνονται», καθώς η Κυβέρνηση παραβίασε με κατάφορο τρόπο τη συμφωνία που είχε επιτευχθεί χάρη στον πολύμηνο απεργιακό αγώνα των εργαζομένων. Η υπαναχώρηση από τα συμφωνηθέντα, που «επισημοποιήθηκε» με την έκδοση του ΦΕΚ 1570/τ. Β’/16-6-2014, επιχειρείται να παρουσιαστεί ως μια «ενδοκυβερνητική κόντρα» μεταξύ των Υπουργών ΠΑΙΘ και ΔΙΜΗΔ. Μάλιστα, ο Υπουργός ΠΑΙΘ φέρεται να είπε ότι «…υπήρξαν επί μέρους συμφωνίες με κατευναστικό χαρακτήρα για το θέμα των διοικητικών υπαλλήλων, τις οποίες όμως άλλα μέλη της Κυβέρνησης δεν αποδέχονταν…», δηλώνοντας ωστόσο ότι δεν μπορεί να το υιοθετήσει επειδή «δεν ξέρει». Ας υιοθετήσει λοιπόν την απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Μεταρρύθμισης, στις 20/9/2013, που ενέκρινε την εισήγηση του τότε Υπουργού ΠΑΙΘ και αποφάσισε ότι το ΕΜΠ χρήζει της ανάγκης 597 διοικητικών υπαλλήλων για την ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία του! Εκτός αν η επιλεκτική μνήμη αποτελεί πια απαραίτητη υπουργική ιδιότητα. Μαζί με τον τρομακτικό κυνισμό….

Όλα αυτά συμβαίνουν τρεις μόλις εβδομάδες μετά τις ευρωεκλογές, στις οποίες η Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία εκλέχθηκε το 2012 εν μέσω τρομοκρατικών διλημμάτων και εκβιασμών από τη μια πλευρά και ψεύτικων υποσχέσεων για επαναδιαπραγμάτευση και παύση στα οριζόντια μέτρα από την άλλη, έχασε 30% και πλέον της ισχνής εκλογικής δύναμης που είχε πριν από δυο χρόνια. Φαίνεται ότι τα μόνα «χαρίσματα» που διαθέτει η Κυβέρνηση αυτή είναι η υποκρισία, το θράσος και ο κυνισμός. Προσποιείται ότι κατάλαβε το μήνυμα των εκλογών, δηλώνει ότι θα εξαντλήσει την τετραετία και προβαίνει σε επιδείξεις ισχύος, πάντα βέβαια απέναντι στους πιο αδύναμους. Δεν υπάρχει ίσως πιο χαρακτηριστική εικόνα απόδοσης της νοοτροπίας της Κυβέρνησης αυτής, από το ύπουλο χτύπημα του αστυνομικού των ΜΑΤ στην απολυμένη καθαρίστρια, προφανώς από «υπερβάλλοντα ζήλο». Ήταν το ίδιο ύπουλο με την εκκόλαψη του «αυγού του φιδιού» της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία λειτούργησε ως δεξαμενή των «αγανακτισμένων» ακροδεξιών θυλάκων της ΝΔ και ως «επίλεκτο τάγμα εφόδου» για την καταστολή κάθε φωνής διαμαρτυρίας, με την επί μακρώ κάλυψη και ανοχή της Κυβέρνησης...

Φρύαξαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την «απαράδεκτη» απόφαση της Συγκλήτου του Ε.Μ.Π: «Ζητάνε παραπάνω χρήματα για το χάλι που δημιουργήθηκε στα πανεπιστήμια με την απεργία τους; Πού ακούστηκε αυτό;». Α, ώστε έτσι… Ξύπνησαν μια μέρα εργαζόμενοι, φοιτητές και καθηγητές και αποφάσισαν να «ταλαιπωρήσουν τους φοιτητές και την ελληνική κοινωνία»… Δεν ήταν, δηλαδή, η απόφαση της κυβέρνησης να συντρίψει τους εργαζόμενους στο ΕΜΠ, δεν ήταν τα ανακοινωμένα σχέδια για οριστική συρρίκνωση του ΕΜΠ, δεν ήταν για όλους, εργαζόμενους και διδάσκοντες, η άμεση απειλή πως ό,τι  είχαν ως ζωή και δράση μέσα σε αυτό, αυτό που τους «ξύπνησε»… Πόσο «μαύρο μελάνι», πόσο κυνισμός στην εξυπηρέτηση συμφερόντων…

Αν η κυβέρνηση θέλει να εκτελεσθεί στο ακέραιο το εκπαιδευτικό έργο δύο εξαμήνων, δηλαδή το σύνολο του εκπαιδευτικού έτους, θα πρέπει να φροντίσει όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτό (ΔΕΠ και εργαζόμενοι) να αμειφθούν με το σύνολο των αποδοχών τους

Η απόφαση της Συγκλήτου έλεγε το απολύτως προφανές. Αν η κυβέρνηση θέλει να εκτελεσθεί στο ακέραιο το εκπαιδευτικό έργο δύο εξαμήνων, δηλαδή το σύνολο του εκπαιδευτικού έτους, θα πρέπει να φροντίσει όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτό (ΔΕΠ και εργαζόμενοι) να αμειφθούν με το σύνολο των αποδοχών τους. Αν στα μέλη ΔΕΠ παρακρατηθούν δυο μήνες (τρεις με την προσαύξηση των κρατήσεων) κανείς, μα κανείς, δε δικαιούται να απαιτεί από αυτούς εργασία 12 μηνών. Η συμφωνία για πλήρη αναπλήρωση του εκπαιδευτικού έτους, μέσα σε τεράστιες δυσκολίες που η κυβερνητική πολιτική γέννησε, προϋποθέτει και την πλήρη καταβολή της ανάλογης αντιμισθίας. Τι από αυτό δεν καταλαβαίνει η κυβέρνηση και οι αλαλάζουσες θεραπαινίδες της; Εκτός, αν αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι καθόλου η εκπαιδευτική διαδικασία και το αποτέλεσμά της αλλά η παραδειγματική τιμωρία, η ποινή σε όσους αντιστάθηκαν στη βιαιότερη επίθεση που δέχτηκε ποτέ το Ε.Μ.Π. από καταβολής του...

Το ξεκίνημα της νέας χρονιάς βρίσκει το ΕΜΠ να προσπαθεί να συνέλθει από το συντριπτικό χτύπημα που η μνημονιακή πολιτική επιχείρησε εναντίον του, αλλά ζωντανό και όρθιο.

Τέσσερις μήνες πριν, το ΕΜΠ υπέστη τη σοβαρότερη, ίσως, επίθεση στην ιστορία του. Εν μια νυκτί, έχανε το μισό υπαλληλικό του προσωπικό, οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς απολύονταν απευθείας, συντρίβονταν με μονοκονδυλιά όλες σχεδόν οι δομές του, διοικητικές, ερευνητικές και εκπαιδευτικές. Το ΕΜΠ φαινόταν να μπαίνει ανεπιστρεπτί σε μια τροχιά συρρίκνωσης και παρακμής. Τα επόμενα βήματα είχαν ήδη ανακοινωθεί: εσωτερική αναδιάρθρωση με συρρίκνωση των αντικειμένων του, νέο κύμα διαθεσιμοτήτων και απολύσεων που θα άγγιζε, πριν το τέλος του χρόνου, και τα μέλη ΔΕΠ. Όσοι ήλπιζαν ότι το Μνημόνιο και η Κυβέρνηση που υπάρχει για να το υπηρετεί θα άφηναν απέξω το ΕΜΠ, «ως ένα από τα πράγματα που η Ελλάδα θα έπρεπε να νοιώθει περήφανη», συνειδητοποιούσαν ακριβώς το αντίθετο. Το ΕΜΠ, αλλά και τα άλλα ιστορικά πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ, όχι μόνο θα έπρεπε να πληρώσουν το δικό τους βαρύ «φόρο αίματος», αλλά έπρεπε να χτυπηθούν παραδειγματικά και ολοκληρωτικά. Πρώτον, για να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (μέσω της απλής και κυνικής λύσης της εξόντωσης των αντιπάλων τους, των μεγάλων δημόσιων πανεπιστημίων) και, δεύτερον, γιατί έπρεπε ο πανεπιστημιακός χάρτης να αντιστοιχεί στη νέα πραγματικότητα που προωθείται για τη χώρα: στην τσακισμένη Ελλάδα, στη χώρα που ωθείται με ταχύτατους ρυθμούς στο περιθώριο της διεθνούς πραγματικότητας, αντιστοιχεί μια συρρικνωμένη και ετοιμόρροπη πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ένα «μικρό Πολυτεχνείο», στην περίπτωσή μας.

Το ΕΜΠ, αλλά και τα άλλα ιστορικά πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ, όχι μόνο θα έπρεπε να πληρώσουν το δικό τους βαρύ «φόρο αίματος», αλλά έπρεπε να χτυπηθούν παραδειγματικά και ολοκληρωτικά.

Το χειρότερο, μάλιστα, ήταν ότι η μνημονιακή πολιτική φάνταζε μέχρι τότε απρόσβλητη  και η Κυβέρνηση που την εφάρμοζε ανίκητη...