Η «πληρωμένη» απεργία, η «ηθελημένη» υστερία και άλλα τινά…

Φρύαξαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την «απαράδεκτη» απόφαση της Συγκλήτου του Ε.Μ.Π: «Ζητάνε παραπάνω χρήματα για το χάλι που δημιουργήθηκε στα πανεπιστήμια με την απεργία τους; Πού ακούστηκε αυτό;». Α, ώστε έτσι… Ξύπνησαν μια μέρα εργαζόμενοι, φοιτητές και καθηγητές και αποφάσισαν να «ταλαιπωρήσουν τους φοιτητές και την ελληνική κοινωνία»… Δεν ήταν, δηλαδή, η απόφαση της κυβέρνησης να συντρίψει τους εργαζόμενους στο ΕΜΠ, δεν ήταν τα ανακοινωμένα σχέδια για οριστική συρρίκνωση του ΕΜΠ, δεν ήταν για όλους, εργαζόμενους και διδάσκοντες, η άμεση απειλή πως ό,τι  είχαν ως ζωή και δράση μέσα σε αυτό, αυτό που τους «ξύπνησε»… Πόσο «μαύρο μελάνι», πόσο κυνισμός στην εξυπηρέτηση συμφερόντων…

Αν η κυβέρνηση θέλει να εκτελεσθεί στο ακέραιο το εκπαιδευτικό έργο δύο εξαμήνων, δηλαδή το σύνολο του εκπαιδευτικού έτους, θα πρέπει να φροντίσει όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτό (ΔΕΠ και εργαζόμενοι) να αμειφθούν με το σύνολο των αποδοχών τους

Η απόφαση της Συγκλήτου έλεγε το απολύτως προφανές. Αν η κυβέρνηση θέλει να εκτελεσθεί στο ακέραιο το εκπαιδευτικό έργο δύο εξαμήνων, δηλαδή το σύνολο του εκπαιδευτικού έτους, θα πρέπει να φροντίσει όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτό (ΔΕΠ και εργαζόμενοι) να αμειφθούν με το σύνολο των αποδοχών τους. Αν στα μέλη ΔΕΠ παρακρατηθούν δυο μήνες (τρεις με την προσαύξηση των κρατήσεων) κανείς, μα κανείς, δε δικαιούται να απαιτεί από αυτούς εργασία 12 μηνών. Η συμφωνία για πλήρη αναπλήρωση του εκπαιδευτικού έτους, μέσα σε τεράστιες δυσκολίες που η κυβερνητική πολιτική γέννησε, προϋποθέτει και την πλήρη καταβολή της ανάλογης αντιμισθίας. Τι από αυτό δεν καταλαβαίνει η κυβέρνηση και οι αλαλάζουσες θεραπαινίδες της; Εκτός, αν αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι καθόλου η εκπαιδευτική διαδικασία και το αποτέλεσμά της αλλά η παραδειγματική τιμωρία, η ποινή σε όσους αντιστάθηκαν στη βιαιότερη επίθεση που δέχτηκε ποτέ το Ε.Μ.Π. από καταβολής του. Εκτός αν αυτό είναι προμήνυμα ενός ακόμη σκοτεινότερου εργασιακού μεσαίωνα, που περιλαμβάνει και θεσμοθετημένη αμισθί προσφορά εργασίας, ως ποινή.

Δυστυχώς, οι ερωτήσεις είναι ρητορικές. Αυτό, ακριβώς συμβαίνει. Το βαθύ κράτος, και τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου που το θρέφουν, το στηρίζουν και το εκφράζουν, φέρουν πολύ βαρέως το γεγονός ότι μια μεγάλη απεργία εργαζομένων στα πανεπιστήμια και στο ΕΜΠ και ένα πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης φοιτητών και καθηγητών ανέκοψε το στρατηγικό σχέδιο ισοπέδωσης των πανεπιστημίων, ειδικά των μεγάλων και ιστορικών. Τα σχέδια για ρεβάνς, για την επίτευξη του στόχου, όσον μας αφορά,  του «μικρού Πολυτεχνείου», τόσο σε έμψυχο υλικό όσο και σε υποδομές και πόρους, ενεργοποιούνται με συστηματικό τρόπο ξανά: διαπόμπευση του Ε.Μ.Π. με κάθε αφορμή και, κυρίως, προσπάθεια υπονόμευσης και αδρανοποίησης του κύριου όπλου αντίστασης, του συλλογικού αγώνα, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος στην απεργία, ενός δικαιώματος κατακτημένου με αίμα. Εξάλλου, λίγες μόνο μέρες πριν η Τρόικα, κατά τα ανακοινωθέντα, έβαλε πάνω στο τραπέζι των «διαπραγματεύσεων» ένα σύνολο αντιαπεργιακών μέτρων, με θεσμοθέτηση του λοκ άουτ και με δυνατότητα απολύσεων των απεργών, ως απαραίτητο συμπλήρωμα της κατάργησης κάθε θεσμοθετημένης εξέλιξης των μισθών («των ωριμάνσεων») και της κατάργησης κάθε συλλογικής διαπραγμάτευσης. Εφιαλτικό μέλλον, κι όμως δε βρέθηκε κανένας από την ελληνική πλευρά να πει «ως εδώ!..». «Διαπραγματευόμαστε»…

Η επιθετικότητα της κυβέρνησης και της Τρόικα, η διάθεση για άμεση ρεβάνς, εκπεφρασμένη τόσο ανάγλυφα από την υστερία σε διαπασών των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι ορατή σε κάθε θέμα. Για παράδειγμα, μια κυβέρνηση που έχει εξακοντίσει την ανεργία των νέων, και ειδικά των πτυχιούχων, στο 60%, μια κυβέρνηση που καταργεί στην πράξη τη φοιτητική μέριμνα, ωθώντας στην αδυναμία να σπουδάσουν χιλιάδες φοιτητές και στο μεροκάματο των 10 Ευρώ για επιβίωση, «εξυγιαίνει» τα πανεπιστήμια, στερώντας ακόμη και το ανθρώπινο δικαίωμα, την ευκαιρία να προσπαθήσουν να αποκτήσουν ξανά αυτό που η πολιτική της τους στερεί. Ειλικρινά, δε θα μπούμε σε καμιά συζήτηση  για «τεμπέληδες» φοιτητές, που το μόνο που κάνει είναι να δίνει πρόσχημα στην κυβέρνηση να κάνει ένα ακόμη μεγάλο έγκλημα ενάντια στο κοινωνικά πιο αδύναμο τμήμα του φοιτητικού σώματος. Δεν θα καλύψουμε με «ορθολογικά» επιχειρήματα ένα ακόμη μέτρο κοινωνικής αναισθησίας. Εξάλλου, η ανθρωπογεωγραφία των καθυστερήσεων στις διάφορες σχολές μιλάει από μόνη της.

Η επιθετικότητα, όμως, αυτή δεν είναι απόδειξη δύναμης. Τουναντίον. Αποτελεί μάλλον σπασμωδική αντίδραση ενάντια στα προφανή πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα μιας αποτυχημένης πολιτικής. Η ελληνική κοινωνία φαίνεται να αποκτά πιο υγιή αντανακλαστικά απέναντι στο χιλιοειπωμένο ψέμα ότι «τα κακά πέρασαν». Οι συνεχείς προσπάθειες για την αναδημιουργία του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, με στόχο τον εγκλωβισμό του λαού «εντός των τειχών», αποτυγχάνουν η μία μετά την άλλη, στριμωγμένες σε ένα ολοένα και στενότερο «κεντρώο» πολιτικό χώρο, μιας χώρας στην οποία η κοινωνική πόλωση αυξάνει δραματικά. Κινητοποιήσεις, όπως αυτή των διοικητικών των ΑΕΙ και των γιατρών του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., με ελπιδοφόρα και αναγεννητικά χαρακτηριστικά, πληθαίνουν.

Η τελευταία απόπειρα να «αναλάβουν δράση» τα Συμβούλια Ιδρύματος, με αφορμή τις Πρυτανικές Εκλογές, εντάσσεται στην ίδια κατεύθυνση. Εκεί που η πολιτική της κυβέρνησης χάνει «έδαφος» να έρχεται «η νομιμότητα» να το επανακατακτά. Τα Συμβούλια Ιδρύματος υποχώρησαν ραγδαία στη συνείδηση της ακαδημαϊκής κοινότητας, έγιναν ξένο σώμα, ακόμη και σε όσους ήταν φίλα προσκείμενοι ή επένδυαν ελπίδες σε αυτά, όταν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όχι απλά έμειναν βουβά και αδιάφορα όταν σύσσωμη η ακαδημαϊκή κοινότητα προσπαθούσε να διασώσει τα πανεπιστήμια αλλά σε πολλές περιπτώσεις έπαιξαν και το ρόλο του κυβερνητικού πολιορκητικού κριού. Σήμερα, γίνεται η προσπάθεια να επανακτηθεί ο ρόλος τους μέσω των εξουσιών που τους έδινε στις Πρυτανικές Εκλογές ο νόμος Διαμαντοπούλου, μιας κυβέρνησης και ενός κόμματος που διαλύθηκε στους πέντε ανέμους, πληρώνοντας τις βαριές αμαρτίες της πολιτικής του.

Η ακαδημαϊκή κοινότητα στη συντριπτική της πλειονότητα διαφώνησε και συνεχίζει να διαφωνεί με το νόμο αυτό. Διαφωνεί με ένα νόμο που, για παράδειγμα, στις πρυτανικές εκλογές αποκλείει πλήρως το πολυπληθέστερο τμήμα της, τους φοιτητές, και όλους τους εργαζόμενους, εκτός από τα μέλη ΔΕΠ. Δεν θα υποκύψουμε στην ψευδεπίγραφη κολακεία, ότι τάχα στα Πανεπιστήμια θα πρέπει να αποφασίζουν για όλα και για όλους μόνο οι διδάσκοντες, όταν στην πράξη αυτό είναι μόνο το έμμεσο βήμα για την πλήρη κατάργηση της αυτοδιοίκησης των πανεπιστημίων και την πλήρη διεύθυνσή τους από τη εκάστοτε κυβέρνηση. Γιατί αυτό είναι η ουσία του νόμου Διαμαντοπούλου.

Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να διαφωνεί, επίσης, στο ακραία αντιδημοκρατικό μέτρο της προεπιλογής υποψηφίων ή ακόμη και της απόρριψης υποψηφίου από το Συμβούλιο Ιδρύματος. Δηλαδή, τι; Η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν είναι ώριμη να ψηφίσει τον υποψήφιο της επιλογής της και θα πρέπει «παιδονόμοι» να προεπιλέξουν γι αυτή; Δεν είναι αυτό, εξ ορισμού, κατάργηση τα δημοκρατίας; Θα υπάρχουν συμπεριφορές ύστατης πολιτικής παρακμής, όπως αυτή του Σ.Ι. του Ε.Κ.Π.Α. με την περίπτωση Καραμαλέγκου, που «έκοψε» υποψήφιο επειδή δε συμφωνεί μαζί του, επειδή τάχα ο «νόμος δίνει το δικαίωμα»;

Οι επικείμενες Πρυτανικές Εκλογές θα πρέπει να γίνουν μια ακόμη αφορμή για τη διεκδίκηση της ακαδημαϊκής ζωής και των πανεπιστημίων που αξίζουμε και η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη: πανεπιστημίων ελεύθερων, αυτοδιοικούμενων, δημοκρατικών, υψηλής στάθμης, υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος. Η παρουσία (ή η απουσία) κάθε υποψήφιου στον αγώνα επιβίωσης που έδωσε και συνεχίζει να δίνει το ΕΜΠ αυτή τη χρονιά είναι προφανώς το θεμελιώδες κριτήριο και της ειλικρίνειας των λόγων και της ικανότητας.

Αφήνουμε τελευταίο αυτό που θεωρούμε πιο σημαντικό. Στο Ε.Μ.Π. συνεχίζεται η μάχη για να κρατηθεί ακέραιο από τη μνημονιακή λαίλαπα, όσον αφορά στο έμψυχο δυναμικό του, να μη χαθεί καμιά θέση εργαζόμενου. Οι εργαζόμενοι με τον ηρωικό αγώνα τους απέσπασαν μια συμφωνία που και αυτό εξασφαλίζει και διασώζει και το Ε.Μ.Π. Η υλοποίηση, όμως, αυτής της συμφωνίας παρουσιάζει καθυστερήσεις. Το Ε.Μ.Π. παραμένει σε αρρυθμία, κρίσιμες λειτουργίες του καρκινοβατούν. Σε αυτό υπάρχουν οπωσδήποτε κυβερνητικές ευθύνες. Η κυβέρνηση θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η φλόγα του αγώνα κάθε άλλο παρά έσβησε στο Ε.Μ.Π. και δεν πρέπει να παίζει με την υπομονή αδικημένων και απελπισμένων ανθρώπων. Ταχύτατα θα πρέπει να υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα, άλλως η προεκλογική περίοδος όχι απλά δεν θα λειτουργήσει κατευναστικά των αγώνων, αλλά θα σημαδευτεί από αυτούς.

Υπάρχει, δυστυχώς, και μια καθυστέρηση που οφείλεται σε πρόσωπα και δυνάμεις εντός Ε.Μ.Π. Σαφώς, η πρόταξη και η επίκληση της «νομιμότητας», όπως εξηγήσαμε, είναι μάσκα γι’ αυτούς που αδιαφορούν για τους εργαζόμενους, προσπαθώντας απλά να κρατήσουν τα προσχήματα. Από την άλλη, το Ε.Μ.Π. παραλύει καθημερινά σε ένα κλίμα απίστευτης ευθυνοφοβίας. Είναι, βέβαια, εξηγήσιμο. Όταν ο Υπουργός Παιδείας ζητάει τη γνώμη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους για το τι εννοεί ο Νόμος που έφτιαξε, όταν η «παρουσία εισαγγελέως» γίνεται μόνιμη επωδός στην καθημερινότητα των πανεπιστημίων, όταν στην πράξη ολοένα και περισσότερο αμφισβητείται το αυτοδιοίκητο, είναι εξηγήσιμο το κλίμα δισταγμών και φόβου που βαλτώνει το ΕΜΠ σε κάθε βήμα του. Αλλά, δεν παύει να είναι και βαθιά απογοητευτικό. Στο ΕΜΠ, όπου ο (συντηρητικός) πρύτανης Κονοφάγος, υπερασπίστηκε το δίκιο των εξεγερμένων φοιτητών και αντέδρασε στην εισβολή του στρατού, δεν είναι δυνατόν οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι να μην μπορούν να βρουν το δίκιο τους, να «γίνονται» μπαλάκι ανάμεσα σε «ανευθυνοϋπεύθυνα» μέλη της διοίκησης του ΕΜΠ. Αν η κατάσταση συνεχιστεί, θα είμαστε μαζί με τους εργαζόμενους και σε μια προσωπική κατάδειξη ευθυνών.

Η κατά παραγγελία υστερία για την τάχα «πληρωμένη» απεργία των μελών ΔΕΠ, η προσπάθεια εξουδετέρωσης των όποιων αντιστάσεων σε επίπεδο πρυτανικών αρχών με την προληπτική κατασταλτική δράση των Σ.Ι., η βία ενάντια σε φοιτητές αδύναμους να προχωρήσουν στις σπουδές τους και άλλα πολλά είναι όλα σημάδια όχι μιας κραταιάς ηγεμονίας στα πανεπιστήμια, αλλά μιας αντιδραστικής μεταρρύθμισης που ποτέ δεν κέρδισε την ακαδημαϊκή κοινότητα και σήμερα πιάνεται από τα μαλλιά της για να σωθεί.

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα στη χώρα μας αλλάζουν. Και αλλάζουν γρήγορα.

Η «πληρωμένη» απεργία, η «ηθελημένη» υστερία και άλλα τινά…

 

Προσθέστε το σχόλιο σας

Έλεγχος ασφαλείας *