ΕΜΠ tagged posts

Μ. Σπαθής, Καθηγητής ΕΜΠ

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «H Εποχή», 6.10.2013

Είναι ευρύτατα διαδεδομένη η επιχειρηματολογία των πολιτικών δυνάμεων, που χαρακτηρίζονται ως μνημονιακές , ότι η κρίση που περνάει αυτή τη στιγμή ο τόπος, παρά τις αρνητικές επιπτώσεις της, αποτελεί και μια ευκαιρία για βαθιές διαρθωτικές αλλαγές. Αλλαγές που για πολλά χρόνια χαρακτηρίζονταν ως αναγκαίες για την ένταξη του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι με αξιόπιστο τρόπο.

Βασικό μεταξύ των άλλων ιδεολόγημα δηλ. του τρόπου με τον οποίο επιχειρεί να υλοποιήσει τις μνημονιακές πολιτικές η τροϊκανή κυβέρνηση είναι, ότι και αν ακόμη δεν είχαμε την κρίση χρέους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, πολλά από τα εφαρμοζόμενα μέτρα θα ήταν αναγκαίες ‘διαρθρωτικές’ μεταρρυθμίσεις του σπάταλου, πελατειακού και υπερδιογκωμένου κράτους.

Το ιδεολόγημα όμως αυτό όταν διατυπώνεται, αναιρείται αυτόματα την επομένη. Γιατί η πίεση των εκπροσώπων των δανειστών για την ικανοποίηση συγκεκριμένων προϋποθέσεων, ως αναγκαιότητα για την καταβολή της εκάστοτε δόσης, οδηγεί τους κυβερνώντες στην πιο επιθετική αντικοινωνική πολιτική ανεξάρτητα από το πόσο συμβατή είναι με τις περίφημες μεταρρυθμίσεις. Το παράδειγμα των 12500 διαθεσιμοτήτων δικαίως εκλαμβάνεται ως μια ακόμη προσφορά στον τροϊκανό βωμό του Μολώχ. Η πολιτική αυτή διχάζει την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τον κόσμο της μισθωτής εργασίας (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) γιατί προσλαμβάνεται στρεβλά και με διαφορετικό τρόπο από την κάθε πλευρά. Οι εργαζόμενοι που εκάστοτε θυσιάζονται δικαίως θεωρούν ότι αυτοί αποτελούν τα άδικα και αναιτιολόγητα θύματα αυτής της κρίσης. Από την άλλη πλευρά οι εργαζόμενοι που δεν έχει έρθει ακόμη η σειρά τους, σιωπηρά ελπίζουν στον κορεσμό του συστήματος, που καταβροχθίζει ανθρώπινες ζωές, και ορισμένοι από αυτούς δεν διστάζουν να καταφεύγουν στο αρχικό ιδεολόγημα της αναγκαιότητας των αναδιαθρώσεων για να δικαιολογήσουν μια παθητική στάση απέναντι στις εξελίξεις...

Το ΕΜΠ και μαζί με αυτό άλλα επτά ιστορικά Πανεπιστήμια της χώρας δέχονται ένα χτύπημα από την Κυβέρνηση, το οποίο μοιάζει περισσότερο με μια καλοστημένη «δολοφονική ενέδρα». Περίπου 1350 εργαζόμενοι συνολικά και 400 από το ΕΜΠ τίθενται σε διαθεσιμότητα, τον προθάλαμο της απόλυσης. Η είδηση «πάγωσε» το σύνολο της πολυτεχνειακής κοινότητας και για τη βιαιότητά της και για τον ανορθολογισμό της. «Πώς είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν δομές, λειτουργίες, ερευνητικές ομάδες, που χτίστηκαν με κόπο σε δεκαετίες να καταστρέφονται με μονοκονδυλιά;» Κι όμως ήταν δυνατό…  Η σφοδρότητα του χτυπήματος και οι επακόλουθες επιπτώσεις του στις ζωές εκατοντάδων εργαζομένων και στη λειτουργία του Ιδρύματος, άλλαξαν άρδην τα δεδομένα. Σε όλα τα επίπεδα.

Το πρώτο σοκ γρήγορα μετατράπηκε σε ένα μαζικό κίνημα από την πλευρά των εργαζομένων, το οποίο βρήκε τη θερμή και έμπρακτη συμπαράσταση των Συλλόγων ΔΕΠ, ΕΕΔΙΠ, ΕΤΕΠ και φοιτητών, καθώς και των ακαδημαϊκών οργάνων του ΕΜΠ. Μετά από αρκετό καιρό, ο Σύλλογος ΔΕΠ ΕΜΠ συγκάλεσε τρεις ΓΣ, με αυξημένη παρουσία πάνω από την απαρτία, παρά τη βαθιά αντιδημοκρατική αλλά πλήρως συνειδητή «απουσία» της Ακαδημαϊκής Πρωτοβουλίας. Στις Συνελεύσεις αυτές παρευρέθησαν πλήθος συναδέλφων, όλων των «αποχρώσεων», για να συζητήσουν από κοινού πώς θα μπορούσαν να αποκρούσουν την επερχόμενη λαίλαπα. Και οι λόγοι αυτής της συνεύρεσης ήταν πολλοί: ανθρώπινη και συναδελφική αλληλεγγύη προς τους απολυόμενους εργαζόμενους, συνειδητοποίηση (μετά και από «διαρροές» και προπαρασκευαστικές ενέργειες από το ΥΠΑΙΘ) του επερχόμενου χτυπήματος στα μέλη ΔΕΠ, αγωνία για την επόμενη μέρα στο ΕΜΠ, υπεράσπιση της προσωπικής και ακαδημαϊκής τους αξιοπρέπειας… Κανείς δεν μπορούσε να παραμείνει απαθής στο ανθρώπινο δράμα, στη διάλυση κομβικών δομών του Ιδρύματος για την εκπαίδευση, τη φοιτητική μέριμνα, την έρευνα και τη διοικητική υποστήριξη, στην καταστροφή ερευνητικών ομάδων που στήθηκαν με κόπους μιας ζωής, στη μετατροπή ενός πανεπιστημιακού δασκάλου σε φύλακα, γραμματέα, βιβλιοθηκονόμο, συντηρητή Η/Υ και δικτύων, κ.ο.κ...

Εν μια νυκτί στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο απολύονται 399 εργαζόμενοι, το μισό υποστηρικτικό δυναμικό του. Με υπουργική απόφαση, χωρίς καν την έγκριση της Βουλής – οι στοιχειώδεις όροι της δημοκρατίας δεν έχουν εφαρμογή όταν υλοποιούνται προμελετημένα εγκλήματα – 399 εργαζόμενοι σπρώχνονται στη διαθεσιμότητα και από κει στον Καιάδα της απόλυσης. Η δικαιολογία; Να ικανοποιηθεί ο αριθμός που ζητάει η τρόικα. 399 άνθρωποι χάνουν το πρόσωπό τους, χάνουν τα χαρακτηριστικά τους, χάνουν τη ζωή τους, μετατρέπονται σε αριθμούς. Άνθρωποι που από το πόστο τους ο καθένας έκαναν ότι μπορούσαν για να δουλεύει μέσα σε δυσκολίες με τον καλύτερο τρόπο αυτό που θαύμαζε και αγαπούσε η ελληνική κοινωνία, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Γι’ αυτό σήμερα φοράμε μάσκες. Τις μάσκες της θλίψης, της απόγνωσης, που κρύβουν εκατοντάδες προσωπικά δράματα.  Αλλά τις μάσκες που δεν μπορούν να κρύψουν την οργή μας. Και την περηφάνια μας. Ούτε την απόφασή μας να αγωνιστούμε μέχρι τέλους για να σπάσει το εφιαλτικό μέτρο των διαθεσιμοτήτων –  απολύσεων.

Φοράμε μάσκες για να θυμίσουμε ότι, αν δεν ματαιωθεί το μέτρο των διαθεσιμοτήτων – απολύσεων μπορεί αύριο, στο πολύ κοντινό αύριο, στη θέση μας να βρεθεί οποιοσδήποτε από σας. Το success story της «ανάκαμψης», που το μόνο που έχει πετύχει είναι να παράγει 2 εκατομμύρια ανέργους, δε θα σταματήσει να παράγει θλίψη και πόνο, αν δεν το σταματήσουμε εμείς.

Γιατί το κάνουν αυτό στο Πολυτεχνείο; Γιατί καταστρέφουν κάτι που φτιάχτηκε με τόσο κόπο, με την αφοσίωση χιλιάδων ανθρώπων, αυτό που είναι απαραίτητο για να ορθοποδήσει η χώρα (το 1943 μέσα στη γερμανική κατοχή, το Πολυτεχνείο έφτιαχνε σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας); Γιατί καταστρέφουν ακριβώς αυτό, μαζί με τα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας; Είναι μόνο η ακραία υποταγή της κυβέρνησης σε ότι παραγγέλλει η τρόικα; Είναι μόνο η ακραία και οφθαλμοφανής ανικανότητά τους;

Δυστυχώς όχι. Στόχος είναι να «κοντύνουν» τα μεγάλα πανεπιστήμια για να απελευθερώσουν χώρο για τα ιδιωτικά...

Οι εργαζόμενοι, οι φοιτητές και οι καθηγητές του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ), με τη στήριξη των αγωνιζομένων επί 3 μήνες δημοσιογράφων, τεχνικών και εργαζομένων της ΕΡΤ, με τη συμπαράσταση των απεργών εργαζομένων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, καλούν σε συναυλία για τη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία Τετάρτη 18/9/2013, ώρα 20.00, στο προαύλιο του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων

Τις τελευταίες ημέρες όλοι παρακολουθήσαμε ένα κυνικό και αλαζονικό παιχνίδι με τις τύχες εκατοντάδων εργαζομένων από πλευράς Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, προκειμένου να αναχαιτίσει το μαζικό και ενωτικό κίνημα εργαζομένων, φοιτητών και μελών ΔΕΠ που αναπτύσσεται στα ΑΕΙ, με στόχο την απόκρουση του επαχθούς μέτρου της διαθεσιμότητας – απολύσεων. Οι υποσχέσεις για εξασφάλιση του απαραίτητου χρόνου ώστε να τεκμηριωθούν οι αδιαμφισβήτητες ελλείψεις προσωπικού των ΑΕΙ, για κάλυψη των κενών οργανικών θέσεων εξειδικευμένου προσωπικού από τους υφιστάμενους εργαζόμενους, και πολλές άλλες, μετατράπηκαν εν μία νυκτί σε ωμό εκβιασμό για κατάργηση οργανικών θέσεων στα ΑΕΙ μέσω Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ) προκειμένου να υλοποιηθεί πάση θυσία η εξαγγελθείσα διαθεσιμότητα. Το Υπουργείο Παιδείας, 24 ώρες μετά τη «συζήτηση επί μηδενικής βάσης», ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την κοινή προθεσμία για την κατάρτιση της λίστας των διαθεσιμοτήτων μέσα σε δύο εβδομάδες από σήμερα (28/9)! Πιέζει, μάλιστα, αυτό να γίνει με την πλήρη συναίνεση- συνενοχή των Ιδρυμάτων: απαιτεί τη Δευτέρα 16/9/2013 να δοθούν όλα τα απαιτούμενα στοιχεία.

Το Διευρυμένο Συντονιστικό Όργανο της Συνόδου των Πρυτάνεων φαίνεται να ενδίδει σε αυτό. Στις δύο τελευταίες ανακοινώσεις του (11/9 και 13/9/2013) αντί να καταδικάσει την κυβερνητική πολιτική που προκαλεί συνεχή συντριπτικά χτυπήματα στη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση, αντί να προτείνει μέτρα αντίδρασης, αντί να καλέσει το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας σε κοινό αγώνα και να συμπλεύσει με τη γενικευμένη αντίδραση που έχει αναπτυχθεί, δήλωσε ότι «… (τα Πανεπιστήμια) ανταποκρίνονται στην υποβολή των σχεδίων αξιολόγησης…», έστω και σε αυτή την «…προτεινόμενη ανορθόδοξη ‘fast track’ διαδικασία…». Καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία του δημόσιου πανεπιστημίου. Η στάση του δεν θα ξεχαστεί.

Το ΕΜΠ στάθηκε στην πρώτη γραμμή αυτής της κρίσιμης μάχης...