Τις τελευταίες ημέρες όλοι παρακολουθήσαμε ένα κυνικό και αλαζονικό παιχνίδι με τις τύχες εκατοντάδων εργαζομένων από πλευράς Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, προκειμένου να αναχαιτίσει το μαζικό και ενωτικό κίνημα εργαζομένων, φοιτητών και μελών ΔΕΠ που αναπτύσσεται στα ΑΕΙ, με στόχο την απόκρουση του επαχθούς μέτρου της διαθεσιμότητας – απολύσεων. Οι υποσχέσεις για εξασφάλιση του απαραίτητου χρόνου ώστε να τεκμηριωθούν οι αδιαμφισβήτητες ελλείψεις προσωπικού των ΑΕΙ, για κάλυψη των κενών οργανικών θέσεων εξειδικευμένου προσωπικού από τους υφιστάμενους εργαζόμενους, και πολλές άλλες, μετατράπηκαν εν μία νυκτί σε ωμό εκβιασμό για κατάργηση οργανικών θέσεων στα ΑΕΙ μέσω Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ) προκειμένου να υλοποιηθεί πάση θυσία η εξαγγελθείσα διαθεσιμότητα. Το Υπουργείο Παιδείας, 24 ώρες μετά τη «συζήτηση επί μηδενικής βάσης», ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την κοινή προθεσμία για την κατάρτιση της λίστας των διαθεσιμοτήτων μέσα σε δύο εβδομάδες από σήμερα (28/9)! Πιέζει, μάλιστα, αυτό να γίνει με την πλήρη συναίνεση- συνενοχή των Ιδρυμάτων: απαιτεί τη Δευτέρα 16/9/2013 να δοθούν όλα τα απαιτούμενα στοιχεία.
Το Διευρυμένο Συντονιστικό Όργανο της Συνόδου των Πρυτάνεων φαίνεται να ενδίδει σε αυτό. Στις δύο τελευταίες ανακοινώσεις του (11/9 και 13/9/2013) αντί να καταδικάσει την κυβερνητική πολιτική που προκαλεί συνεχή συντριπτικά χτυπήματα στη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση, αντί να προτείνει μέτρα αντίδρασης, αντί να καλέσει το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας σε κοινό αγώνα και να συμπλεύσει με τη γενικευμένη αντίδραση που έχει αναπτυχθεί, δήλωσε ότι «… (τα Πανεπιστήμια) ανταποκρίνονται στην υποβολή των σχεδίων αξιολόγησης…», έστω και σε αυτή την «…προτεινόμενη ανορθόδοξη ‘fast track’ διαδικασία…». Καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία του δημόσιου πανεπιστημίου. Η στάση του δεν θα ξεχαστεί.
Το ΕΜΠ στάθηκε στην πρώτη γραμμή αυτής της κρίσιμης μάχης. Οι εργαζόμενοί του έδειξαν το δρόμο του αποφασιστικού κοινού αγώνα, της μέγιστης συγκέντρωσης δυνάμεων σε ένα στόχο: την υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων και του δημόσιου αγαθού της παιδείας από τη λαίλαπα του μνημονίου και των πιστών (και τυφλών) υποστηρικτών του. Τα μέλη ΔΕΠ του ΕΜΠ, σε μια ξεχωριστή από κάθε άποψη Συνέλευση, με πλήρη συναίσθηση της κρίσιμης κατάστασης, με ειλικρινές και ουσιαστικό κλίμα ενότητας και αποφασιστικότητας, αποφάσισαν να συμπαραταχθούν με τους εργαζόμενους που δίνουν “μάχη ζωής”, υπερασπιζόμενα και τη δική τους ζωή. Οι φοιτητές μπήκαν και αυτοί στη μάχη. Το ΕΜΠ ενωμένο σαν μια γροθιά θα δώσει μια μάχη ζωτικής σημασίας για την ύπαρξη και τις προοπτικές του. Άμεσα η Σύγκλητος, εκφράζοντας την ομόθυμη στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας της πολυτεχνειακής κοινότητας, εργαζομένων, φοιτητών, καθηγητών, πρέπει να προχωρήσει σε συμβολική αναστολή της λειτουργίας του, ως στάση αντίστασης στο συντριπτικό χτύπημα που δέχεται και να απορρίψει κατηγορηματικά κάθε κίνηση συνεργασίας σε ένα προαποφασισμένο έγκλημα. Αλλιώς, ο κίνδυνος ρήξης μεταξύ της Διοίκησης του Ιδρύματος και της πολυτεχνειακής κοινότητας, που ενωμένη αγωνίζεται για την αποτροπή της διαθεσιμότητας, είναι ορατός.
Δεν είναι η ώρα του απολογισμού των κινήσεών μας. Είμαστε στην πιο κρίσιμη φάση ενός αγώνα που πρέπει και μπορεί να κερδηθεί. Δεν είμαστε εμείς σε στιγμή αδυναμίας, αυτοί είναι! Ένα μεγάλο μέτωπο παιδείας συγκροτείται στα σχολεία και στα πανεπιστήμια όλης της χώρας, μέρα με τη μέρα, και φαίνεται ικανό να κάνει πράξη ένα σύνθημα που μοιάζει σήμερα πιο αναγκαίο από ποτέ: φέρτε μας τις ζωές μας πίσω!
Αυτή η εβδομάδα είναι κρίσιμη. Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου ΔΕΠ ΕΜΠ, που έχει προγραμματιστεί για τη Δευτέρα 16/9/2013 στις 12.00 π.μ., πρέπει να συζητήσει τα νέα δεδομένα και να σχεδιάσει τον καλύτερο δρόμο για να δώσουμε τη μάχη, μακριά από στερεότυπα και διαχωρισμούς που δεν αντιστοιχούν στα προβλήματα του σήμερα. Εμείς, όλοι εμείς, πρέπει να χαράξουμε το δρόμο που θα βαδίσουμε ώστε μια εφιαλτική προοπτική για το ΕΜΠ αλλά και ο ιλιγγιώδης κατήφορος για τη χώρα να σταματήσει.
Δεν μπορούμε να φανταστούμε πνευματικό άνθρωπο, πανεπιστημιακό δάσκαλο, να επιλέγει την παθητική θέαση των πολιτικών διάλυσης και ευτελισμού της ζωής και της αξιοπρέπειας συνανθρώπων, ακύρωσης κοινωνικών κατακτήσεων, και αλαζονικής υποτέλειας σε ξένα κέντρα και να μην αντιδρά έμπρακτα.
Η ευθύνη που μας αναλογεί είναι μεγάλη. Ας την αναλάβουμε ΣΗΜΕΡΑ. Αύριο θα ‘ναι αργά!
Προσφατα Σχολια