O tempora! O mores!

Έχουμε ξαναχρησιμοποιήσει τη ρήση αυτή σε ανακοίνωση των ΠΔ ΕΜΠ, και δεν θέλουμε να επαναλαμβανόμαστε. Αλλά ποιος θα πίστευε ότι, πριν κλείσει καν η τρέχουσα ακαδημαϊκή χρονιά που σφραγίστηκε από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, η Διοίκηση του ΕΜΠ θα αναλάμβανε την προκλητική πρωτοβουλία «διερεύνησης των δυνατοτήτων» ίδρυσης Παραρτήματος του ΕΜΠ στην Κύπρο, με τις αρχές, τη λογική και τη φυσιογνωμία ενός ιδιωτικού πανεπιστημίου, και μάλιστα σε μια από τις χειρότερες εκδοχές του;

Δεν προσπερνάμε, βέβαια, τις αρχικές «εν κρυπτώ» συναντήσεις, ούτε τις εκ των υστέρων αποφάσεις Συμβουλίου και Συγκλήτου (ποτέ ομόφωνες, αν και αυτό αποσιωπάται), ως απόπειρες νομιμοποίησης κινήσεων που αντιπαρατίθενται ευθέως στην ιστορία και στη φυσιογνωμία του ΕΜΠ.

Θα είμαστε πιο συγκεκριμένοι, με βάση την πρόταση Καταστατικού που κυκλοφορεί. Ξεκινώντας από το εξής: Αλήθεια, πότε συζητήθηκαν στην πολυτεχνειακή κοινότητα και σε ποιο όργανο αποφασίστηκαν οι αρχές πάνω στις οποίες είναι δομημένο το Καταστατικό, οι οποίες άλλωστε κανείς δεν κρύβει ότι συνιστούν πλήρη ιδιωτικοοικονομική λειτουργία;

Κάποιοι καλούν επίμονα να δούμε το εγχείρημα «χωρίς δογματισμούς». Αλλά, είναι ολέθριο για ένα πανεπιστήμιο να αποφασίζει χωρίς αρχές. Η ευθεία άρνηση της αρχής ότι η μόρφωση είναι δικαίωμα όλων, και όχι μόνο αυτών που έχουν τη δυνατότητα να παραβιάζουν την αξιοκρατία «αγοράζοντας» μια θέση στο ΕΜΠ, αλλά και της αρχής ότι η Πολιτεία έχει υποχρέωση να στηρίζει τα δημόσια ιδρύματα με τους πόρους που είναι αναγκαίοι για την αποστολή τους, αποτελεί αυτοακύρωση του ρόλου και της φυσιογνωμίας του ΕΜΠ με βαρύτατες συνέπειες. Το ΕΜΠ έγραψε την ιστορία του στη χώρα ως ένα κορυφαίο δημόσιο ίδρυμα, ανοιχτό στους ικανούς όλων των τάξεων και των βαλαντίων. Θα αποτελέσει βαρύ στίγμα στην ιστορία του με άμεσες συνέπειες στα μέλη του σήμερα, όπως θα δούμε στη συνέχεια, το άνοιγμα ενός ιδιωτικού Παραρτήματος «εκεί που μπορούμε». Και, γιατί όχι κι εδώ, αύριο;

Αλλά και η ακαδημαϊκή σοβαρότητα ευκόλως θυσιάζεται. Όταν το ίδιο το ΕΜΠ (η Διοίκησή του, προφανώς) υπογράφει ότι μπορεί κάποιος να παίρνει πτυχίο του ΕΜΠ (ούτε καν ισότιμό του) με 10 καθηγητές ανά Σχολή(!) πώς είναι δυνατόν να διεκδικήσει π.χ. την αναπλήρωση των συνταξιοδοτηθέντων καθηγητών; Δεν θα του απαντήσουν «κάντε το, όπως στην Κύπρο», «οι περισσότεροι από εσάς είναι περιττοί»; Όταν επίσης υπογράφει ότι μπορεί να παίρνει κάποιος πτυχίο του ΕΜΠ, το επαναλαμβάνουμε, χωρίς εργαστήρια (ή με χρήση των εργαστηρίων του ΕΜΠ- ακόμη πιο προκλητικό), πώς θα μπορέσει να διεκδικήσει τους πόρους που απαιτούνται για την εύρυθμη λειτουργία τους;

Και τι θα πει στους φοιτητές του ΕΜΠ που λιώνουν στις πανελλήνιες για να μπουν στο Ίδρυμα, και η ποιότητά τους είναι το καμάρι μας; Ότι μπορεί κάποιος να κάνει by-pass στον τρόπο αυτό με ένα, επ΄αμοιβή προφανώς, προπαρασκευαστικό έτος, αγνώστων λοιπών κριτηρίων, που προικίζει μαγικά με όλες τις δεξιότητες αυτούς που δεν κατάφεραν να μπουν στο ΕΜΠ;

Κι όχι μόνο αυτά. Ιστορικές σχολές που αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της φυσιογνωμίας του ΕΜΠ εξαφανίζονται ή υποβιβάζονται σε ροές άλλων Σχολών. Ρωτήθηκε το ΤΕΕ και οι αντίστοιχες ειδικότητες μηχανικών; Οι σοβαρές σπουδές στις βασικές επιστήμες (μαθηματικά, φυσική κλπ.), πράγμα για το οποίο περηφανεύεται το ΕΜΠ, μαζί με την ΣΕΜΦΕ, εξαφανίζονται (εκτός αν θα κάνουν και τα μαθήματα αυτά κάποιοι από τα … 10 μέλη ΔΕΠ).

Στο όνομα ποιου πράγματος γίνονται όλα τα παραπάνω; Προφανώς, στο όνομα ενός μικρού και ευέλικτου σχήματος που θα πουλάει. Να που οδηγεί η λογική της εμπορευματοποίησης της γνώσης. Και επειδή αυτό προβάλλεται ως νέο και μοντέρνο, υπενθυμίζουμε ότι το προτεινόμενο σχήμα των 5 Σχολών, επιστρέφει το ΕΜΠ στη φυσιογνωμία που είχε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κάπου στο 1915!

Κι αλήθεια ποιο ήταν το δέλεαρ; Όχι βέβαια η διεθνοποίηση. Το σημερινό ΕΜΠ έχει κατακτήσει μια πολύ πιο σοβαρή θέση στη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα με την διακεκριμένη δραστηριότητα των μελών του από την «αίγλη» που θα του προσφέρει ένα στερούμενο σοβαρών ακαδημαϊκών προδιαγραφών Παράρτημα στην Κύπρο. Μήπως, άραγε, οι προσφερόμενες «εντυπωσιακές εγκαταστάσεις»; Μα σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, αυτές είναι 2600 τ.μ., δηλαδή μικρότερες του 1/3 της μικρότερης σε εγκαταστάσεις Σχολής του ΕΜΠ, και μάλιστα με οσμή σκανδάλων; Πού πάει να μπλέξει το ΕΜΠ;

Το έχουμε ξαναπεί: το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο είναι κατά βάση επιχείρηση και καθόλου πανεπιστήμιο. Δυστυχώς, έχουμε στα χέρια μας μια πρόταση που προέρχεται από το ΕΜΠ και το επιβεβαιώνει. Η Κυβέρνηση θέλει διακαώς και προωθεί ένα τέτοιο εγχείρημα, γιατί αυτό που μοιάζει σε μας ως ακραία έκπτωση των ακαδημαϊκών αξιών, είναι γι’ αυτούς το πρότυπό τους. Το ΕΜΠ, όμως, τι έχει να κερδίσει από αυτό; Γιατί αυτά που χάνει είναι προφανή.

Τέλος, συνειδητοποιεί η Διοίκηση του ΕΜΠ τις καθημερινές ανυπέρβλητες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα μέλη ΔΕΠ στο να κάνουν καλά τη δουλειά τους, και την απαίτησή τους για λύσεις στο σήμερα που να βελτιώνουν την κατάσταση; Κι ότι η νέα απόπειρα εκλαμβάνεται από πολύ περισσότερους από όσους φαντάζεται ως πρόκληση σε σχέση με τις προτεραιότητες που πρέπει να έχει;

Συμφωνούμε, και το δηλώσαμε πρόσφατα και στο ΔΣ του Συλλόγου, με τους συναδέλφους που απαιτούν άμεση ενεργοποίηση του Συλλόγου Μελών ΔΕΠ ΕΜΠ και τη σύγκληση Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου πάνω στο θέμα. Η τακτική του «πετάμε την μπάλα στην κερκίδα» μέχρι η αδηφάγος καθημερινότητα να καταπιεί τις αντιδράσεις, θα αποδειχθεί φρούδα ελπίδα. Η πολυτεχνειακή κοινότητα θα αντιδράσει, σύσσωμη, και ως αντίσταση στον εκμαυλισμό της εμπορευματικοποίησης αλλά και ως στοιχειώδης προστασία της ακαδημαϊκότητας και της σοβαρότητάς της.

O tempora_O mores_23-9-2024

Προσθέστε το σχόλιο σας

Έλεγχος ασφαλείας *