Πανηγυρικές επέτειοι με face control. Τιμητικές εκδηλώσεις για τους συνταξιοδοτηθέντες καθηγητές με πλημμυρισμένο το κτήριο διοίκησης με μυστικούς, και στο πρώτο κιχ με ένστολους αστυνομικούς σε όλη την Πολυτεχνειούπολη. Πειθαρχικό σε συνδικαλίστρια φοιτήτρια για ένα πανό. Κατάντια. Η διοίκηση, και όσοι μοιράζονται τις απόψεις της ή, κλείνοντας τα μάτια τις υποστηρίζουν, παίζουν με τη φωτιά. Η επιχείρηση «σιγή νεκροταφείου» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Δεν μπορεί να μην γνωρίζουν ότι κι άλλοι, σε μαύρες εποχές, επιχείρησαν να αποστειρώσουν τα πανεπιστήμια από τη φοιτητική διαμαρτυρία και τη νεανική αμφισβήτηση. Εις μάτην. Αλλά μέχρι να αποδειχθεί αυτό είχαν μεσολαβήσει τραγωδίες. Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε την 17η Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο, μια επέτειο που συμβολίζει ότι ούτε με τανκς δεν «σιγούν» τα πανεπιστήμια. Πρέπει αυτό να ξανα-αποδειχθεί μέσω μιας τραγωδίας;
Στη λογική του «τώρα, καθαρίζουμε», η διοίκηση επιλέγει την επιθετική προώθηση των πιο αντιδραστικών επιλογών, των απολύτως αρεστών, βέβαια, στην κυβέρνηση. Ξεκίνησε τη χρονιά με την απόπειρα ίδρυσης ιδιωτικού παραρτήματος του ΕΜΠ στη Κύπρο, πράγμα που μέχρις στιγμής συναντά από ειρωνικά μειδιάματα (σε σχέση με τις χαίνουσες πληγές του ΕΜΠ) έως ισχυρότατες και επιχειρηματολογημένες αντιδράσεις Σχολών. Κι αντί να προβληματιστεί, αποπειράται να αλλάξει ένα ακόμη βασικό στοιχείο της πολιτικής και της φυσιογνωμίας του ΕΜΠ, τα δωρεάν μεταπτυχιακά προγράμματα. Η Σύγκλητος του ΕΜΠ, έσωσε μεν τα προσχήματα, καταψηφίζοντας την πρόταση της διοίκησης για fast-track διαδικασία που δεν θα συζητηθεί στις Σχολές (ποιος ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία και τη συμμετοχή; ξεπερασμένα πράγματα…), αλλά…
Ας μπούμε στην ουσία.
Κάποιοι θεωρούν ότι τα δωρεάν μεταπτυχιακά είναι ένα απολίθωμα του παρελθόντος, ένα περιττό βαρίδι. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο: αποτελεί μια εμβληματική κίνηση του δημόσιου χαρακτήρα του ΕΜΠ και, αν θέλετε, της μεγαλοσύνης του: εμείς δεν είμαστε «μπακάληδες», είμαστε το ΕΜΠ, και δεν θα βάλουμε χέρι στην τσέπη της ασθμαίνουσας ελληνικής κοινωνίας. Αυτό συμβόλιζε η ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου του ΕΜΠ για δωρεάν μεταπτυχιακά κι αυτό επιχειρείται να αλλάξει, με πρόσχημα την «εναρμόνιση με τις πλέον πρόσφατες νομοθετικές προβλέψεις» (οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, υφίστανται εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια, από το Ν. 3685/2008). Αγνοώντας ότι αυτό που κέρδισε το ΕΜΠ σε κύρος στην ελληνική κοινωνία δεν συγκρίνεται με τις πενταροδέκαρες των διδάκτρων, όσο κι αν η οικονομική εξαθλίωση ωθεί σε αυτό.
Γιατί για πενταροδέκαρες πρόκειται σε σύγκριση με τις δαπάνες που έχουν περικοπεί και πρέπει να διεκδικηθούν για να μπορέσει το ΕΜΠ και τα άλλα δημόσια πανεπιστήμια να υπηρετήσουν το υψηλό καθήκον τους έναντι της κοινωνίας. Απεναντίας, η αποδοχή των διδάκτρων ως μέσου αντιμετώπισης του προβλήματος της υποχρηματοδότησης σημαίνει αποδοχή και παγίωση της κατάστασης.
Ακόμη πιο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα, όσον αφορά στα μισθολογικά μας. Κάποιοι κλείνουν πονηρά το μάτι θεωρώντας ότι μέσω των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά μπορεί να καλυφθεί ένα τμήμα των βαρύτατων μισθολογικών απωλειών μας, ξεχνώντας ότι ακριβώς αυτή η
«δυνατότητα» έδωσε την βάση της εξαίρεσής μας ακόμη και από μισθολογικές αναπληρώσεις που το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε αποφασίσει για άλλους δημόσιους λειτουργούς. Το τυράκι το βλέπουμε. Τη φάκα;
Το θέμα των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα πρέπει, όπως τελικά αποφάσισε η Σύγκλητος, να συζητηθεί σε όλες τις Σχολές. Και είναι η ώρα να ξαναπούμε το ΟΧΙ της λογικής, αλλά κυρίως το ΟΧΙ της τιμής και της αξιοπρέπειάς μας. Ορθώνουμε, επίσης, το ΟΧΙ μας, έναντι της κατρακύλας του αυταρχισμού, γιατί όρκο δώσαμε στην κοινωνία όταν διοριστήκαμε ότι στο δημόσιο Πανεπιστήμιο θα υπηρετούμε, διαφυλάττοντας τη δημοκρατία, την ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα στην κριτική, την διαμαρτυρία και την διεκδίκηση, όταν όλα αυτά απειλούνται.
Προσφατα Σχολια