Κι εμείς ονειρευόμαστε ένα Πολυτεχνείο με υψηλή ποιότητα εκπαίδευσης και έρευνας. Και καθημερινά μοχθούμε γι’ αυτό απέναντι σε συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες. Δεν ευχόμαστε όμως ένα καλύτερο μέλλον, έτσι θολά και αόριστα, ξεχνώντας ότι ζούμε σε μια κοινωνία που οι κυβερνώντες και οι εταίροι τους τη σπρώχνουν όλο και περισσότερο στην εξαθλίωση. Ξέρουμε ότι η Παιδεία ως δύναμη αντίστασης, κριτικής και προόδου μπορεί να υπάρξει μόνο αν την υπερασπιστούμε απέναντι στους αυταρχικούς αναμορφωτές της και τους «εισπράκτορές» τους. Πώς μπορεί κανείς να μιλά για ποιότητα αν δεν στέκεται απέναντι σ’ αυτούς που έφτασαν να επιχειρήσουν τη δήμευση της περιουσίας των ΑΕΙ, έχοντας ήδη λοιδορήσει και εξαθλιώσει οικονομικά τους δασκάλους της κι έχοντας σχεδιάσει για τους διδασκόμενους το ρόλο του πελάτη-καταναλωτή;
Κι εμείς μιλάμε για τη δημοκρατία. Αυτήν που πλαστογραφούν καθημερινά οι κρατούντες με τη δύναμη των ΜΜΕ, των τραπεζών και των μηχανισμών καταστολής. Και στο όνομα της δημοκρατίας εκείνης που καταστρέφεται στην απόλυτη αναντιστοιχία προεκλογικών εξαγγελιών και μετεκλογικών πράξεων, εκείνης που ακυρώνεται στην κατάργηση κάθε συμμετοχής των πολιτών σε αποφάσεις καθοριστικές για τη ζωή τους, είναι που αγωνιζόμαστε ενάντια στην εγκατάσταση μιας ολιγαρχικής και ανεξέλεγκτης διοίκησης στο ΕΜΠ. Σύσσωμοι οι φορείς της πανεπιστημιακής κοινότητας, όργανα ακαδημαϊκά και συνδικαλιστικά όλων των επιπέδων και υποκειμένων της εκπαίδευσης, αντιστάθηκαν στην ακύρωση της δημοκρατικής αυτοδιοίκησης. Στο όνομα της δημοκρατίας αρνούμαστε τις ψευδεπίγραφες εκλογές που θέλουν να νομιμοποιήσουν διοικητικά όργανα μη αιρετά και μη υπόλογα στην κοινότητα που διοικούν. Και αν επιχειρούμε να δείξουμε τον έσχατο εξευτελισμό της διαδικασίας με την ηλεκτρονική ψήφο είναι μόνο για να αποδείξουμε ότι εκείνοι που δοκιμάζουν να αλώσουν το σημερινό Πανεπιστήμιο είναι αδίστακτοι. Θα φτάσουν, το βλέπουμε, να διορίσουν σε κάποια ΑΕΙ ακόμη και τα μέλη που ο νόμος προέβλεπε να εκλεγούν. «Επίτροποι» που θυμίζουν άλλες εποχές θα τολμήσουν άραγε να διαβούν το κατώφλι των Ιδρυμάτων;
Κι εμείς μιλάμε για τη νομιμότητα. Μόνο που η νομιμότητα αυτή είναι ακριβώς εκείνη που κατοχυρώνει το Σύνταγμα και που οι κρατούντες αδίστακτα καταπατούν. Ένας νόμος που από την πρώτη στιγμή χαρακτήρισαν αντισυνταγματικό η επιστημονική επιτροπή της βουλής, οι πρυτάνεις, τα ακαδημαϊκά και συνδικαλιστικά όργανα της πανεπιστημιακής κοινότητας στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι ένας νόμος απονομιμοποιημένος. Όπως πλήρως απονομιμοποιημένοι είναι στη συνείδηση του κόσμου οι έκτακτοι νόμοι που θεσπίζονται για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας με το πρόσχημα της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους (ενός χρέους που δημιούργησαν εκείνοι που σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως «σωτήρες» μας). Έκτακτη νομοθεσία που θέλει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της εκποίησης, εμπορευματοποίησης και ελέγχου της δημόσιας εκπαίδευσης συνιστούν οι νόμοι που πολεμάμε. Και αντίστοιχου πνεύματος νομοθέτημα ήταν και εκείνο που μεθόδευε τη μετακίνηση της περιουσίας των Ιδρυμάτων στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση (παραβιάζοντας το δίκαιο των κληροδοτημάτων και την συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας να στηρίζει οικονομικά τα αυτοδιοικούμενα δημόσια ΑΕΙ).
Όλοι μαζί καταφέρνουμε και θα συνεχίσουμε να καταφέρνουμε να αναχαιτίζουμε την επέλαση αυτή στα δικαιώματα και στις συλλογικές κατακτήσεις που αφορούν την αξιοπρέπεια και την επιβίωση των υποκειμένων της εκπαίδευσης, δασκάλων, φοιτητών και εργαζομένων. Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου με τον αγώνα του πέτυχε να αναγκάσει το Υπουργείο να εγκρίνει τελικά θέσεις διδασκόντων 407, ενόψει της επαπειλούμενης πλήρους κατάρρευσης του προγράμματος σπουδών. Η δήμευση της περιουσίας των ΑΕΙ μέσω του ΤΑΙΠΕΔ μοιάζει να αποτράπηκε προς το παρόν με την αποφασιστική στάση όλων. Και πάνω από όλα, οι προγραμματισμένες εκλογές σταματούν σε όλα τα ΑΕΙ με τις κινητοποιήσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Στις εκλογές τούτες για τα Συμβούλια Ιδρυμάτων στα ΑΕΙ φαίνεται πως μετριέται όλων μας η αξιοπρέπεια, μοιάζει όλοι να κάνουμε τον απολογισμό μας, εκθέτοντας όχι με τα λόγια μόνο αλλά και με τις πράξεις μας αυτό που μας κινεί. Ως Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι απευθυνθήκαμε στους συναδέλφους, στους φοιτητές μας και στους εργαζόμενους του ΕΜΠ για να προσθέσουμε τη συμβολή μας σε έναν δίκαιο, πολύμορφο και πολυπρόσωπο αγώνα. Έναν αγώνα που δίνει σήμερα το Δημόσιο Πανεπιστήμιο με όλες τις δυνάμεις του για να μπορεί να υπάρχει και αύριο.
Δεν διστάσαμε να μιλήσουμε αυστηρά, όχι για να ενοχοποιήσουμε απόψεις, όπως κάποιοι μας κατηγορούν, αλλά σίγουρα για να ενοχοποιήσουμε πράξεις. Όχι ως δικαστές, όμως, αλλά στο όνομα κάποιων ηθικών αρχών. Γιατί όποιος σήμερα βάζει το όνομά του στην υπηρεσία αυτού του άδικου, αντιδημοκρατικού και αντι-ακαδημαϊκού νόμου, ταυτίζεται αναγκαστικά με το μοντέλο διοίκησης που ο νόμος θεσπίζει. Δέχεται, και ας μην το ομολογεί δημόσια, ότι θεωρεί δίκαιο αύριο να έχουμε όλοι έναν ελάχιστο μισθό και να πασχίζουμε να διαπραγματευόμαστε ατομικά κάποια πριμ επιδόσεων, δέχεται την προοπτική των διδάκτρων, δέχεται τη διοικητική διαχείριση των γνωστικών αντικειμένων, δέχεται την απουσία λογοδοσίας των μη εκλεγμένων οργάνων, δέχεται τη μελλοντική ασυδοσία της αγοραίας λογικής στα Πανεπιστήμια, δέχεται την ανάπτυξη της διαφθοράς, της διαπλοκής και της τρομοκράτησης των υφισταμένων (που αν σήμερα έχει τα κρούσματά της σε συνθήκες δημοκρατικής αυτοδιοίκησης, αύριο σε συνθήκες ολιγαρχικής διοίκησης μοιραία θα γιγαντωθεί).
Όσοι σήμερα επιχειρούν να μας κρίνουν αποδίδοντάς μας ολοκληρωτικές απόψεις μάλλον περιγράφουν τον ιδεολογικό τους πανικό. Η δυναμική του κινήματος των πανεπιστημιακών του ΕΜΠ γέννησε την πρωτοβουλία μας, που ούτε κρύβεται στην ανωνυμία, μια και όλοι σε τούτο το Ίδρυμα ξέρουμε ποιος λέει τι, και ούτε ενσπείρει το διχασμό. Ίσα-ίσα την ενότητα αναζητούμε και έτσι φτιάξαμε έναν τόπο συνάντησης όσων θέλουν να αγωνιστούν για εκείνα που περιγράψαμε στην πρόσφατη διακήρυξή μας. Και σε τέτοιους καιρούς κρίσιμους, δάσκαλοι κι εμείς δίπλα σε δασκάλους, δεν αποδεικνύουμε τίποτε παραπάνω με τα λόγια μας παρά μόνο αυτό που δείχνει η πράξη μας. Όσοι στέκονται στο ύψος των περιστάσεων έχουν το σεβασμό μας ακόμη και αν διαφωνούμε μαζί τους. Οι άλλοι, ας σκεφτούν πως καθετί που λέμε και κάνουμε σήμερα σημαδεύει το μέλλον των παιδιών μας. Στο όνομα μιας κοινωνίας η οποία σαστισμένη από τα απανωτά χτυπήματα αυτών που την κατέστρεψαν και την πωλούν, αναζητά την αξιοπρέπεια και το όνειρο, θα αγωνιστούμε για ένα πανεπιστήμιο αλλιώτικο. Φυτώριο νέων ανθρώπων που θα πράττουν και θα στοχάζονται ελεύθερα, καταφύγιο δασκάλων και ερευνητών που θα πλάθουν την κριτική και τις γνώσεις που μια δίκαιη κοινωνία χρειάζεται για να ανθίσει. Αν όχι εμείς ποιοι; Αν όχι σήμερα πότε;
Προσφατα Σχολια